PIEDS NUS SUR LES LIMACES

De waanzin tussen twee zussen

  • Datum 03-03-2011
  • Auteur
  • Gerelateerde Films PIEDS NUS SUR LES LIMACES
  • Regie
    Fabienne Berthaud
    Te zien vanaf
    01-01-2010
    Land
    Frankrijk
  • Deel dit artikel

Lily danst op een Frans landweggetje, op blote voeten. Ze stopt een doodgereden konijn in haar tas. Milde gekte, die in het Franse zussendrama pieds nus sur les limaces wordt gekoesterd.

Met haar vieze blonde haar, vreemde vrolijkheid en liefde voor de natuur is Lily (Ludivine Sagnier) net een kind. Alleen: ze is het niet. De jonge vrouw is ‘anders’ en pieds nus sur les limaces benadrukt daarvan vooral de positieve aspecten: Lily leeft onbevangen, vrij en in harmonie met de dieren en de bomen. Alleen: wie zorgt er voor haar wanneer haar moeder opeens overlijdt?
Lily’s oudere zuster Clara (Diane Kruger) komt in de weekends voor Lily zorgen. Binnen de kortste keren heeft Lily moeders spullen verbrand, slaapt de kalkoen naast haar op de bank en neemt ze de telefoon niet meer op. Ze dwaalt door de bossen waar ze dode dieren verzamelt of fietst in een weinig verhullend jurkje door het dorp. Begrijpt ze soms niet wat er is gebeurd? Jawel: "Ik rouw van binnen."
Ludivine Sagnier (8 femmes, swimming pool) maakt er een mooi portret van. De pruillipjes van Lily, de manier waarop ze beweegt of de scène waarin ze haar zus aan het lachen maakt met een inktvis: het is erg aandoenlijk. Diane Kruger, verleden jaar nog te zien in inglourious basterds, heeft een meer uitdagende rol. Clara heeft een stressvolle baan in een advocatenkantoor, moet rekening houden met haar man Pierre (Denis Menochet) en zijn ouders, en weet aanvankelijk niet wat ze met haar zusje aanmoet. Het onhandelbare kind irriteert. Clara fantaseert op enig moment zelfs over haar dood.

Minder glad graag
pieds nus sur les limaces is de tweede speelfilm van schrijfster en actrice Fabienne Berthaud. Het is een verfilming van haar gelijknamige roman uit 2004. Een verhaal over gekte, over conventionaliteit en, uiteraard, een verhaal over de liefde tussen twee zussen. Dat laatste aspect, hoewel niet het meest oorspronkelijke en een beetje sentimenteel uitgewerkt, is het meest geslaagd. De overwerkte en gesloten Clara die langzaam de liefde voor haar vreemde zus op zichzelf herovert, ontroert dankzij Krugers spel.
Helaas is het scenario zelf minder genuanceerd. Pierre, zijn vervelende ouders en hun hondje Victor worden als karikaturen neergezet: buitenstaanders zonder begrip of tolerantie. Dialoogjes als "ik hou te veel van mama" verdienen geen schoonheidsprijs en het script werkt nogal geforceerd toe naar de onvermijdelijke verzoening van de zusjes. Wanneer Lily wegloopt en terugkeert met een groep donkere vreemdelingen, neemt de film zelfs een wending die je eerder in een Bouquetreeksroman verwacht.
Dit boeiende en complexe thema vraagt eigenlijk om een minder gladde benadering dan pieds nus sur les limaces te bieden heeft. Veel van het moois dat Sagnier en Kruger aandragen, gaat verloren omdat Berthaud zo weg is van de onbevangen levenslust van Lily. De film wil de grenzen tussen normaliteit en gekte ter discussie stellen, maar neigt vooral naar dweperij met het ‘natuurmeisje’. Dat is iets te gemakkelijk, en het is vooral veel minder interessant dan de dilemma’s die hier maar half worden uitgewerkt.

Barend de Voogd