Patser

Radioactieve Tsjernobyliaanse fucking Fukushima shit

  • Datum 29-01-2018
  • Auteur Hugo Emmerzael
  • Thema Filmkrant 406
  • Gerelateerde Films Patser
  • Regie
    Adil El ArbiBillall Fallah
    Te zien vanaf
    01-02-2018
    Land
    België, Nederland, 2018
  • Deel dit artikel

Met Patser stoomt het Belgische regisseursduo Adil El Arbi en Bilall Fallah zich klaar voor hun Amerikaanse debuut. Hun derde speelfilm combineert videogames, religie en drugshandel met het Hollywoodstramien: bigger, better and more badass.

Het is een scenario als zovelen: jongeren raken verstrikt in illegale drugshandel. Intrige volgt, het loopt uit de hand en eindigt met bloed, moord, bendeoorlogen en politie-invallen. Wat Patser doet uitblinken is de vlekkeloze stijl waarin Belgisch regisseursduo Adil El Arbi en Bilall Fallah dit scenario verfilmt. Net als in hun vorige films Image (2014) em Black (2015) brengen ze in Patser de internationale allure van Amerikaanse misdaadfilms als Goodfellas, American Gangster of Training Day naar de achterstandswijken van Antwerpen en Brussel.

Met Black maakten El Arbi en Fallah een gewelddadige Romeo en Julia in de Brusselse wijk Matonge. Patser is hun Scarface in het Antwerpse Kiel. Daar probeert de Marokkaanse hosselaar Adamo (Matteo Simoni) het met zijn groepje vrienden te maken als echte "patsers", de Vlaamse variant van het Amerikaanse gangstas. Maar Patser speelt niet in Amerika; het draait juist om Antwerpen, wiens haven essentieel is voor internationale drugdealers. In tegenstelling tot de haven van Rotterdam is de parel aan de Schelde zo lek als een zeef. De Amsterdamse patser Orlando (Werner Kolf) ziet zijn kans daarom schoon om via Antwerpen pure cocaïne uit Colombia de Benelux in te sluizen. Met de Colombiaanse coke komen natuurlijk ook de problemen.

Tot zover het bekende riedeltje. Interessanter is de structuur waarin dat verteld wordt. Het verhaal over de opkomst en ondergang van een groepje kleine criminelen in Antwerpen is opgebouwd als een videogame, waarin elk nieuw hoofdstuk als een nieuw level is. En zoals in klassieke arcadegames is elk nieuw level een stuk intenser dan dat daarvoor. Elk level refereert bovendien naar een van de zeven hoofdzondes. Patser begint dus rustig met ‘luiheid’ en eindigt bij ‘woede’ in een storm van kogels. Dan breekt de hel niet alleen los in Antwerpen, maar ook in Amsterdam, dankzij een bendeoorlog tussen Orlando en zijn rivaal Hassan Kamikaze (een verrassend acteerdebuut van Ali B.).

Ondanks de vele plotlijnen en een speelduur van net boven de twee uur zit er geen grammetje vet aan Patser. Dit is een ongewoon strak geschreven, gespeelde en geregisseerde misdaadfilm die af te leiden aan de dikke soundtrack en vele visuele effecten hoofdzonde ‘ijdelheid’ volledig heeft geïnternaliseerd. Dit is "radioactieve Tsjernobyliaanse fucking Fukushima shit", zoals Hassan Kamikaze het stelt. Nadat ze zich met Black al in de internationale kijker speelden, is dit voor El Arbi en Fallah een visitekaartje voor Hollywood en de rest van de wereld. Inmiddels zijn ze in L.A. in de running voor deel vier van de Beverly Hills Cop-reeks. Nu maar hopen dat ze met een groter budget wat van deze aanstekelijke couleur locale behouden.