PARADISE GIRLS

Fow Pyng Hu’s nieuwste film Paradise girls is een ambitieus drieluik over drie jonge Aziatische vrouwen die het alleen moeten rooien.

Paradise girls bestaat uit drie episoden waarin een vrouw de hoofdrol speelt. De een komt uit Tokio, de ander is een Chinese in Nederland en de derde woont in Hongkong. Hun verhalen kruisen elkaar in een tropisch paradijs in Thailand, op een hagelwit strand aan een azuurblauwe zee, waar de vrouwen bijkomen van hun harde bestaan en hun onafhankelijkheid lijken te vieren. Hu heeft de actualiteit mee: als je nu naar deze spiegelgladde zee kijkt, zie je in gedachten een tsunami naderen die alles wegvaagt. Dat benadrukt de onwerkelijkheid, de tijdelijkheid van het paradijs.

Snackbar
De sterkste episode speelt zich volledig in Nederland af. Die episode sluit ook het meest aan bij Hu’s vorige film, Jacky, omdat we een boeiende kijk krijgen in het leven van de Chinese gemeenschap in Nederland, dat meestal voor ons verborgen blijft. Hoofdpersoon is de dochter van een Chinese snackbarhouder in het kleine plaatsje Ekeren. De tegenstellingen kunnen bijna niet groter: immigranten uit het verre, massale en uitgestrekte China in een kneuterig Brabants provincieplaatsje.
Ze praten Chinees, een taal die zo ver van Nederlands af ligt als maar kan, en vader beheerst die laatste taal dan ook maar mondjesmaat. Hij bakt patat, maar eet daar natuurlijk zelf niet van. Thuis wordt er Chinees gekookt. Het toppunt van vervreemding. Dat wordt prachtig verbeeld als we vader en dochter ’s avonds aan het werk zien in de snackbar. De tent stroomt vol met halfdronken, plat Brabants sprekend publiek, en je kijkt er plots naar vanuit het standpunt van de mensen achter de toonbank. Het lijkt wel een dierentuin. Het is niet de fraaiste verworvenheid van de Nederlandse maatschappij, de snackbar.
Eenzaam en hard is ook het bestaan voor de Japanse in het tweede verhaal. Zij komt haar onverschillige Hollandse vriendje opzoeken in Amsterdam. En het Hongkongse fotomodel in het slotdeel moet, als haar zoontje een hartafwijking blijkt te hebben, geld lenen bij een louche ‘oom’.
Deze twee buitenlandse episodes moeten de Nederlandse werkelijkheid naar een hoger plan tillen. Het is jammer dat dit niet helemaal uit de verf komt. En al heeft het Hongkongse gedeelte kwaliteit, het Nederlandse gedeelte had best op zichzelf kunnen staan: de raamvertelling doet toch wat gekunsteld aan.

David van Eijndhoven