ONE MISSED CALL

Voicemail-horror

  • Datum 09-12-2014
  • Auteur
  • Gerelateerde Films ONE MISSED CALL
  • Regie
    Miike Takashi
    Te zien vanaf
    01-01-2003
    Land
    Japan
  • Deel dit artikel

Met One missed call leverde Japan’s stoutste en productiefste filmmaker Miike Takashi een grote publieksfilm af in de traditie van de griezelfilms Ringu of Dark water. "Een pesterijtje", vertelde hij op het afgelopen Filmfestival Venetië, waar ook zijn veel persoonlijker en duisterder Izo in première ging.

Niet veel filmmakers zullen een grote publieksfilm maken om een productiemaatschappij te treiteren. Toch was dat precies wat Miike Takashi, regisseur van zulke uiteenlopende films als Dead or alive, Audition, Ichi the killer en Zebraman, vorig jaar deed. Nadat zijn productiemaatschappij Daiei Films midden jaren negentig door het grotere Kadokawa was overgenomen, nam de druk op Miike toe om ook eens een horrorfilm voor een breed publiek te maken in de traditie van de Ringu-cyclus die vanaf 1997 de Japanse bioscopen veroverde. "Dat schoot Daiei in het verkeerde keelgat, want in hun ogen bleef ik toch altijd een beetje van hun. Dus kwamen we met Chakushin ari [You’ve got a call, of One missed call, zoals de film in Nederland wordt uitgebracht]. Net ietsje griezeliger dan films als Ringu. Onze vorm van rebellie."
One missed call is een spookverhaal met een groot broodje aap-gehalte. Net als in Ringu zijn geesten in staat om via de modernste communicatiemiddelen met de levenden in contact te treden en ze mee te sleuren naar hun tussenwereld. In dit geval leidt een reeks mysterieuze telefoontjes uit de toekomst tot een al even raadselachtige reeks sterfgevallen: alle slachtoffers ontvingen een vooraankondiging van hun eigen dood. Behalve een hoop onder de huid kruipende suggestie (wie durft na afloop van de film de berichten op zijn mobiele telefoon nog af te luisteren?), grossiert de film ook in karakteristieke uitbarstingen van Miike’s volstrekt authentieke fantasie, die verder weinig aan de verbeelding overlaten. Beste voorbeeld: een afgerukte hand die nog rustig door sms-t.
Volgens Miike is de toenemende populariteit van Japanse horrorfilms in het Westen en de daarbij behorende Amerikaanse remakes te verklaren uit het feit dat Japanse genrefilms iets laten zien wat in Amerikaanse films ontbreekt.

Wat is dat dan? "Wraak en haat zijn belangrijke motieven in veel Japanse horrorfilms. Die zijn dan ook niet alleen bedoeld om mensen schrik aan te jagen, maar om kanten van de mens te laten zien, die we meestal liever ontkennen."

Welke kanten zijn dat dan? "De duistere, smerige kanten van de mens. Maar ook dat deel van de mens dat graag vredig en gelukkig wil leven. Ook dat willen we meestal niet zien."

U begrijpt dat woorden als ‘vredig’ en ‘gelukkig’ wat ongewoon klinken uit uw mond. Maken we nu kennis met een nieuwe Miike? "Nee hoor. Het verlangen naar harmonie maakt net zozeer deel uit van de mens als zijn mindere eigenschappen. Zo lang we maar niet allemaal net doen alsof we al heel tevreden en gelukkig zijn. Als we ontkennen dat we een duistere kant hebben, als we onze negatieve gevoelens wegstoppen, dan zullen er nog veel lelijker en verschrikkelijker dingen gebeuren."

Is dat waar uw nieuwste film Izo, die in Venetië in première ging over gaat? "Izo was voor mij een moeilijke film om te maken. Daar wilde ik het publiek deelgenoot van maken. En ik wilde op hen overdragen wat voor gecompliceerde figuur die Izo is, welke strijd hij doormaakt."

Wat voor iemand is Izo? "Een zwaardvechter, een krijger, een samoerai die ter dood veroordeeld wordt, maar op het moment van sterven verteerd wordt door een ontembaar verlangen naar wraak. Terwijl hij door tijd en ruimte reist, neemt die wraak steeds grotesker vormen aan en transformeert Izo in een demon."

Op een gegeven moment zien we Izo op een immens oneindigheidsteken rondrennen en het dan met zijn zwaard doorhakken. Maakt hij daarmee een einde aan zijn wraakcyclus? "Nee, dat zou onmogelijk zijn. Als Izo het oneindigheidsteken probeert door te hakken, betekent dat alleen maar dat hij daarna in een nog veel groter oneindigheidsteken terechtkomt. Et cetera."

In One missed call lijkt er wel een soort verzoening plaats te vinden tussen een wraakgeest en zijn slachtoffers. Kan er ooit een einde aan komen? "Nee, dat zou echt onmogelijk zijn. In Izo heb ik heel veel bestaande beelden van journaals gebruikt. Die dateren allemaal uit de laatste wereldoorlog. Dat is nog helemaal niet zo lang geleden. Veel van de mensen die hem hebben meegemaakt, leven nog. En toch doen de meeste mensen alsof er niets gebeurt is. Dat is hetzelfde. Je kunt de dingen niet veranderen of doorbreken. Je kunt alleen ophouden ze te ontkennen en beginnen onder ogen te zien.
Een van de eerste beelden die ik bedacht voor Izo, was dat van een droomgroen bloemenveld met prachtige paarse, roze en rode bloemen. Wat zou het publiek voelen bij het zien van die bloemen? Niet dat het een beeld uit een Miike-film is. En wat zou het publiek voelen als dat beeld gecontrasteerd werd met de steeds smeriger wordende wrekersqueeste van Izo?"

Dana Linssen