OI! WARNING

Een ‘coming of age’-film die zich afspeelt in een Duits skinheadmilieu? De regisseurstweeling Dominik en Benjamin Reding maakte iets bijzonders van hun debuutfilm. Niet alleen biedt Oi! Warning een hyperrealistisch beeld van de betreffende scene, het duo is ook kritisch zonder een gemakkelijk stokpaardje als racisme van stal te halen.

Hoewel het de laatste jaren onder blanke mannen mode is geworden om bij de eerste tekenen van kaalheid de tondeuse te pakken en voor de meest radicale oplossing te kiezen, heeft het woord skinhead nog altijd een nare bijsmaak: skins zijn agressief, gewelddadig en, de conclusie is snel getrokken, racistisch. Nou is Oi! Warning (Oi! is een nihilistische punkstroming die vaak wordt geassocieerd met extreem rechts) geen doelgerichte poging om dat beeld bij te stellen, maar het feit dat de gebroeders Reding (1969) hun verhaal situeerden in een milieu van a-politieke skins heeft iets verfrissends. Bovendien geeft het ze de kans om zich te concentreren op een onderliggend probleem: het streven naar ware mannelijkheid, gedreven en gevoed door angst en onzekerheid over wat dat nou precies inhoudt.
Als kapstok fungeert het verhaal van de 17-jarige Janosch, die na van school te zijn getrapt het ouderlijk huis verlaat en naar Dortmund ontsnapt, waar hij onderdak vindt bij een oude schoolkameraad. Deze Koma is de natuurlijke leider van een groep skins, die in de fabriek werken, bier drinken, Oi!-concerten bezoeken en vechten. Al snel begint voor Janosch dezelfde rituele pogo: hij verliest zijn haar en zijn maagdelijkheid, laat een borstkasvullende tattoo zetten en slaat een punker knock out. Aanvankelijk misstaat zijn babyface niet tussen de als muurbloempjes opgestelde skingirls — een fraai beeld tijdens een Oi! concert — maar met kale kop is hij zo’n type die je op straat niet recht in de ogen durft te kijken.

Meisjes
Janosch adoreert Koma en streelt daarmee diens ego, maar wanneer hij verliefd wordt op een andere jongen breekt hij een ongeschreven wet en slaat Koma’s affectie om in jaloezie. Nou is onder skinheads behalve racisme ook homofobie nogal een open deur, waardoor het einde van de film iets gemakzuchtigs heeft, ook al geeft het Janosch de kans zich een echte man te tonen. Raker is de terloopse maar effectieve manier waarop de Redings de ondergeschikte rol van de vrouwen binnen de skinhead-scene belichten. Sloven zijn het, die het huis moeten opruimen na weer een nacht doorhalen en huilende koters dienen te verschonen. "Wat jammer dat het maar meisjes zijn", verzucht Koma met op iedere arm een wolk van een baby.
Het in mooi, contrastrijk zwart-wit gefilmde Oi! Warning scoort ook in visueel en esthetisch opzicht. Niet alleen door het voortreffelijke camerawerk van veteraan Axel Henschel — er zit bijvoorbeeld een verbluffend shot in de film van een scooter die de weerspiegeling uit een prachtige gefotografeerde regenplas rijdt — maar ook door de ritmische montage. Zo zien we fraaie, snel afgewisselde beelden van Sandra die met enige moeite de trap opkomt terwijl Janosch en Koma tegelijkertijd met veel lichtere tred een andere trap afgaan. De Redings weten bovendien het onderscheid tussen skins, punks en crusties te maken en passen de muziek op de soundtrack daarbij aan. Oi! Warning is een volwassen debuut, het soort dat de mannen onderscheidt van de jongens.

Oene Kummer