Oh Lucy!

Deze verrassende Japanse debuutfilm over een vrouw die valt voor haar Amerikaanse leraar Engels speelt zich deels af in de Verenigde Staten. Cultuurclash en roadmovie, maar dan anders.

Ik scout, als filmjournalist, ook voor Pluk de Nacht. Dat wil zeggen dat ik ogen en oren openhoud voor films zonder distributeur, die vertoond kunnen worden op het leukste openluchtfilmfestival van Nederland. Het zijn bepaalde typen films die het daar goed doen, voor een publiek dat een gezellige avond zoekt, maar ook verrast wil worden. Terugblikkend blijken we vaak te kiezen voor kleine, naturalistische films, over sappelende, tragikomische mensen, met droge of zwarte humor — en dan met ergens in het verhaal iets heel vreemds. Films waarin van alles heel herkenbaar lijkt, totdat het anders blijkt.

Oh Lucy!, de debuutfilm van de Japanse regisseur Atsuko Hirayanagi, die ook in Amerika heeft gewoond en haar verhaal zich in beide landen laat afspelen, is dat type Pluk-film — ware het niet dat distributeur Cherry Pickers hem voor onze neus heeft weggepikt voor een bioscooprelease. En gelukkig maar, want nu kunnen meer mensen hem zien.

Atsuko Hirayanagi had Oh Lucy! eerst als korte film gemaakt en dat is vaak een goed teken (denk aan The Babadook, Whiplash en District 9). Het betekent dat aan deze personages en thema’s lang is geschaafd. Dat uit zich in een zeer precieze vertelling, vol sprekende details. Er zitten genoeg elementen in die je wel vaker hebt gezien — zoals de culture clash, als een vastgeroeste Japanse office lady van middelbare leeftijd valt voor haar Amerikaanse leraar Engels in Tokio, en de roadmovie, als ze hem achterna reist naar Californië. Maar kleinere en grotere verrassingen (vooral in het karakter van de vrouw, die geweldig wordt gespeeld door Shinobu Terajima) veranderen wat herkenbaar leek steeds in net iets anders.

Want een cultuurclash is één ding, maar wanneer de leraar Engels (Josh Hartnett) zijn gereserveerde leerlinge probeert te veramerikaniseren door haar een blonde pruik op te zetten, te huggen en ‘Lucy’ te noemen, dan wordt het toch ook echt gewoon een beetje vreemd. En dat blijft de film ook, met droge en zwarte humor. Gezellig, verrassend en tragisch.