Nick

Ongrijpbaar

  • Datum 26-01-2012
  • Auteur
  • Gerelateerde Films Nick
  • Regie
    Fow Pyng Hu
    Te zien vanaf
    01-01-2012
    Land
    Nederland
  • Deel dit artikel

Nick is grillig, bot, ongenaakbaar. En ondanks een zeer weloverwogen stijl blijft ook de film die Fow Pyng Hu over hem maakte ongrijpbaar.

"Ik ben toch de man van spek en bonen", zegt Nick (Merijn de Jong) vergoelijkend. "Ik meen toch nooit wat ik zeg." Maar ja, daar koopt zijn vriendin Monie weinig voor, als ze net weer voor ‘lege huls’ is uitgemaakt. Ook aan het geduld van Wim (Marcel Hensema), de baas van het exclusieve restaurant waar Nick als sous-chef werkt, zit een grens. Hoe vaak kun je aanhoren dat een werknemer jouw topzaak uitmaakt voor ‘huisvrouwentent’?
Nicks wispelturigheid wordt direct treffend neergezet in de openingsbeelden. Hij voert op straat een paar duiven met de laatste restjes uit zijn puntzak friet, een tedere lach om zijn lippen. Om ze dan als een klein kind op te jagen en ernaar te schoppen. En dan schopt hij raak en vliegt een van de duiven tegen een autodeur. Dood. In hoog tempo passeren dan emoties op het gelaat van hoofdrolspeler Merijn de Jong: schrik, berouw, fascinatie. Hij schuift de duif onder de auto en loopt weg. Crisis afgewend.
Die grilligheid blijft Nick de hele film lang houden, tot aan het ambivalente slot tijdens een zoektocht naar truffels in Kroatië met de jonge Sophie, de enige die Nicks gedrag tolereert. Het talent dat Nick zichzelf vindt hebben en de complexiteit die hem verweten wordt, blijken niet uit zijn daden. De ongrijpbare Nick, wild laverend tussen botheid en genegenheid, staat lijnrecht tegenover zijn leeftijdsgenoten die in de Amerikaanse mumblecore-films worden geportretteerd. Waar zij respectvol met hun omgeving proberen om te gaan, eist Nick dat ze zijn botheid blijven pikken.
Ook stilistisch lijkt Nick in niets op die rommelige, lofi-films. Het camerawerk van Benito Strangio (die ook meewerkte aan de eerdere films van Hu, Jacky en Paradise Girls) is afgewogen en bij vlagen fenomenaal — vooral in die situaties waarin Nick net als in de openingsscène oog in oog met dieren komt te staan en waarin even niets gezegd wordt. De soundtrack is clean. Soms iets té, waardoor het rumoer ontbreekt dat de dialogen minder houterig had kunnen doen klinken. Of is het de uitspraak die hier tekortschiet? Zo blijft Nick even ongrijpbaar als zijn hoofdpersonage.

Joost Broeren