My Name is Nobody

Zou hij nog leven, dat jongetje dat tachtig jaar geleden bij twee toekomstige cinemahelden in de klas zat? Hij is in ieder geval het onorthodoxe onderwerp van een ambitieuze zoektocht.
 
Denise Janzée werpt een vraag op die meestal niet wordt gesteld. Haar nieuwe documentaire begint in een restaurant in Rome dat, gezien de foto’s aan de muur, door tal van beroemdheden is bezocht. Er hangt ook een oude klassenfoto uit 1937, met daarop de nog piepjonge Sergio Leone en Ennio Morricone, die later beroemd zouden worden als westernregisseur en filmcomponist. Het intrigerende feit dat ze elkaar als kind al kenden zou voor menigeen het startpunt zijn geweest. Roem is ook iets waar Janzée, als dochter van Willeke van Ammelrooy en met Marco Bakker als stiefvader, met de neus bovenop heeft gezeten. Maar zij ziet hier iets anders. Tussen Sergio en Ennio in staat nog een ander, onbekend jongetje. Hoe zou zijn leven zijn verlopen?
Op de foto staat zijn naam, Giorgio Crisanti. Maar verder gaat er zelfs bij de nonnen van de school geen lichtje branden. Terwijl een van hen nog wel weet dat de kleine Morricone een trage eter was. Meer nog dan over roem gaat My Name is Nobody over het raadsel van het lot. Dat besef je ook wanneer de nonnen een nieuwe klassenfoto maken met de huidige kinderen. Wie van hen gaat succesvol worden en wie niet? Tegen het eind is een en ander nog aanleiding voor diepzinnig gefilosofeer, wat mij betreft niet de sterkste kant van de film, hoe poëtisch ook.
Meer gecharmeerd was ik van die nieuwsgierig makende, nuchter en innemend gefilmde zoektocht naar die Crisanti. Janzée spreekt allerlei mensen aan. Een buurtkapper, een naaister die filmkostuums maakte, de pastoor, voormalige buren van de familie Crisanti, een taxichauffeur die op Daniel Craig lijkt, en gewoon allerlei mannen en vrouwen die ze op straat tegenkomt. Ja, Leone of Morricone kennen ze wel, maar informatie over de grote onbekende moet moeizaam bij elkaar gesprokkeld worden. Zelfs aanbellen bij Ennio Morricone levert weinig op — maar wel een mooie scène vol veelzeggend ongemak.
Geleidelijk verschuift de aandacht naar die mensen uit de wijk zelf. Hebben ze het leven genomen zoals het kwam? Droomden ze stiekem van beroemd zijn? Zijn ze niet allemaal een soort Crisanti? Een hoofdrol is weggelegd voor Willy Colombini, een oude acteur die op zijn manier meehelpt Crisanti tot leven te wekken. Colombini kende Sergio Leone al voor die zijn eerste film maakte, maar mocht zelf nooit een echte doorbraak meemaken.
Hoe we zelf naar beroemdheden kijken, ook dat is een lijntje in deze misschien wat overambitieuze film. Maar de sterkste kant is toch die betrekkelijk terloopse verzameling van miniportretjes van die buurtbewoners, ook al zijn die vaak vluchtig. Dat zou je het sympathieke hart van de film kunnen noemen. Een fraai gefotografeerde, sfeervolle impressie van een wijk in Rome en eigenlijk van het leven zelf.

Leo Bankersen