Much Loved

Spraakmakend is de nieuwste film van de geëngageerde Frans-Marokkaanse regisseur Nabil Ayouch zeker. Met dit op uitvoerige research gebaseerde drama, te zien tijdens het IFFR, gaat hij taboes en schijnheiligheid onomwonden te lijf.

Nadat Much Loved in première was gegaan in Cannes was de Marokkaanse regering er als de kippen bij om vertoning in eigen land te verbieden. Want Marrakech, waar dit verhaal over prostitutie zich afspeelt, mag dan een lustoord zijn voor rijke en geile Saoediërs en Europeanen, je moet natuurlijk wel net doen alsof dit niet bestaat.

Daarbij werd debuterend actrice Loubna Abidar, die de informele leidster speelt van een trio zelfstandig werkende vrouwen van plezier en hun brave chauffeur Said, dusdanig belaagd dat ze naar Frankrijk uitweek. Ook dat haalde ruimschoots het nieuws.

Geweldige gratis publiciteit allemaal voor een film die anders misschien over het hoofd zou zijn gezien. Los van de taboedoorbrekende kanten (ook homoseksualiteit komt voorbij) is Much Loved vooral een treffend neergezette milieuschets, maar in dramatisch opzicht niet heel opzienbarend. Minder krachtig dan de vorige film van Nabil Ayouch, Les chevaux de Dieu (2012), over radicalisering in een sloppenwijk.

Of om het positiever te stellen: Ayouch kiest voor een realistische benadering die nergens onnodig sensationeel of spectaculair is. De seks is openhartig en ontnuchterend, maar niet explicieter dan nodig is. Dat Ayouch daarvoor toch een aanklacht wegens het maken van pornografie aan zijn broek kreeg, zegt meer over Marokkaanse repressie dan over de film.

Ook de altijd op de loer liggende romantisering van het prostitutievak is grotendeels vermeden. Hoogstens kun je opmerken dat Ayouch met zijn keuze voor hoeren die zich specialiseren in rijke klanten het meest kleurrijke segment van de markt laat zien. Dat er ook een andere kant is, komt pas aan bod wanneer het drietal zich grootmoedig ontfermt over straatwerkster Hlima. Of terloops, wanneer een hongerig jongetje bekent voor pakweg tien euro zijn diensten aan te bieden.

De nogal losse, ogenschijnlijk geïmproviseerde opbouw doet zich het meest voelen in het begin, waar Ayouch soms wat al te lang blijft hangen in impressies van de partywereld. Ook de manier waarop de vrouwen onderling temperamentvol zwenken tussen conflict en warme kameraadschap komt nogal nadrukkelijk over. Over het acteren zelf geen kwaad woord. Met de non-professionele spelers die Ayouch in de wijk zelf ontdekte, heeft hij goud in handen.

Gaandeweg wint Much Loved wel aan kracht naarmate de hypocrisie waar de vrouwen tegenop boksen scherper voor het voetlicht komt. Corruptie bij de politie, wrange taferelen bij de familie van een van de vrouwen, die eerst als melkkoe wordt gebruikt en vervolgens verstoten. Goed getroffen zijn ook de momenten waarop de vrouwen laten merken dat ze, ondanks hun bravoure, hopen ooit aan dit leven te mogen ontsnappen. Opmaat naar een mooi melancholiek slot. Een open einde, want zo realistisch blijft het wel.