MOORDWIJVEN

Dick Maas is twaalf jaar na flodder 3 terug met een Nederlandse film. De satirische komedie moordwijven is een echte Maas, dus afwisselend geestig en platvloers.

Dick Maas had het zich anders voorgesteld. Na flodder 3 zocht hij het buitenlandse avontuur. Met de in Amsterdam spelende, maar Engelstalige thriller do not disturb deed hij in 1999 een gooi naar een internationale carrière. De internationale filmwereld was niet onder de indruk. Twee jaar later volgde een nieuwe poging met de Amerikaanse remake van de lift. down ging in Nederland een week voor 9/11 in première. In Amerika had men na de aanslagen geen behoefte aan griezelfilms. Waarschijnlijk was het ook zonder 9/11 slecht afgelopen met down, want de film had weinig impact.
Voor Maas was de gifbeker nog niet leeg, want korte tijd later werd hij meegetrokken in het faillissement van producent Laurens Geels. De filmmaker bleek de rechten van zijn films niet te bezitten, zodat hij geen cent zag van de exploitatie van zijn werk. Om het hoofd financieel boven water te houden, dreigde hij zijn huis te moeten verkopen. Drie jaar later treffen we Maas weer aan waar hij thuishoort: in de bioscoop. Het weerzien voelt vertrouwd, want de filmmaker is geen steek veranderd. moordwijven is geestig, maar ook het werk van het brutaalste jongetje in de klas dat heel hard poep durft te roepen.

Lichaamshysterie
moordwijven, dat van de Amerikaanse botoxfabrikant niet de botox methode mocht heten, voert de vriendinnen Kitty, Estelle en Nicolette op — alle drie rond de veertig en getrouwd met steenrijke mannen — die hun dagen slijten met shoppen en het onderhouden, restaureren en bijwerken van hun altijd in pastelkleurige kleding gehulde lichamen. Zij zijn vaste klant bij de Bilderberg Kliniek, waar de overspelige plastische chirurg Bilderberg (Pierre Bokma) voor de ogen van de drie vriendinnen door zijn vrouw wordt doodgeschoten. Als Kitty haar man (Hans Kesting) ook van overspel verdenkt, huren de vriendinnen ("we laten ons niet zomaar afdanken") een moordenaar (geestige Kees Boot) om hem uit de weg te ruimen. De klus lijkt eenvoudig, maar leidt tot veel ‘collateral damage’. Het levert geestige grappen op, met als beste de opmerking van een man op straat als een vliegtuigje zich boven zijn hoofd in een flat boort: "Kijk uit, er komt er altijd nog één."
Tussen de moordaanslagen door pakt de film uit met grappen over lichaamshysterie. Als de vriendinnen iets gezelligs willen gaan doen, bedoelen ze daarmee bijvoorbeeld het bleken van hun anus. Als ze iets aan het wereldleed willen doen, mag een asielzoeker het zwembad in de tuin van de villa van Estelle schoonmaken. Dat het met de Afrikaan slecht afloopt, spreekt voor zich. Zoals altijd bij Maas zijn niet alle grappen sterk. Meligheid is nooit ver weg en Maas’ provocaties missen soms doel. Een band The Fucking Holocausters noemen, is geen scherpe, maar lompe provocatie. Het zijn uitglijders in een vermakelijke satire, waarin Bracha van Doesburgh, Hadewych Minis en Sanne Wallis de Vries (uitstekend debuut) zich vrolijk uitleven. Vergeleken bij het grenzeloze egoïsme en narcisme van hun personages zijn de vrouwen in ‘Desperate housewives’ doetjes. Maas is terug en pakt de oude draad op: moordwijven is flodder in nieuwe verpakking.

Jos van der Burg