MISSING LINK

Missing link is de tweede speelfilm van Ger Poppelaars, die in 1992 verraste met zijn debuut De drie beste dingen in het leven. Na een handvol documentaires voor televisie geregisseerd te hebben keert hij terug naar een thema dat hem naar eigen zeggen zeer fascineert: de verbeelding. Jammer alleen dat het zo’n fantasieloze film is geworden.

Missing link heeft bijna alles mee. Twee fantastische hoofdrolspelers (Tamar van den Dop en Johan Leysen, naast de debuterende Nick van Buiten), een regisseur die eerder verraste met zijn debuutfilm De drie beste dingen in het leven (1992), en een klassieke geschiedenis over een jongen die op zoek gaat naar zijn vader en ook nog wat vraagstukken over de herkomst van de mens weet op te lossen. Misschien dat het Kinderfilmfest van het Filmfestival Berlijn de film op grond van die ingrediënten voor zijn hoofdprogramma selecteerde, want om het resultaat kan het nauwelijks zijn geweest. Het is jammer om te moeten zeggen, maar voor een film die bevolkt wordt met dansende skeletten van Cro Magnon-mensen en rammelende botten van andere voorlopers van de huidige mens, bevat de film opvallend weinig kraak of smaak.

Ontdekkingsreiziger
Rick is een fantasierijke jongen die als zoon van een alleenstaande moeder opgroeit in de benepen atmosfeer van een dorp in de jaren vijftig. ’s Nachts droomt hij van zijn vader, die tijdens de Tweede Wereldoorlog een heldendood gestorven zou zijn en overdag dagdroomt hij hoe hij als ontdekkingsreiziger in donker Afrika een ontbrekende schakel in de evolutie van de mens zal vinden. Kinderfantasieën zoals ze bijvoorbeeld beschreven zijn door Theo Thijssen in zijn boek ‘Kees de jongen’, heldhaftige mijmeringen die een armoedig of kleurloos bestaan wat glans moeten geven.
Voor een film die zo over de dwingende noodzaak van de verbeelding voor het leven van een opgroeiende jongeling gaat, zijn de verzonnen taferelen waarin de jonge Rick zichzelf droomdenkt opvallend stuntelig geënsceneerd. Natuurlijk kon er niet naar Afrika worden afgereisd voor buitenopnamen en dat soort realisme vereist de film ook niet, maar wel net iets meer stijl en overtuigingskracht dan het plastic potplanten in studio-jungle decor waarin zich zijn fantasieën nu afspelen.

Panhard
Die krakkemikkige atmosfeer hangt als een bedompte doek over de film, waardoor het geelgouden licht van de jaren van de wederopbouw hooguit modderig aandoet. Het verhaal sukkelt voort als de auto’s die in de jaren vijftig van Noord-Nederland naar Brussel rijden en waarmee Rick, van huis weggelopen, bij professor Oudeweetering hoopt te arriveren met wie hij op expeditie naar Congo wil gaan.
Even komt er vaart in, als Victor Löw in een minuscule bijrol in zijn glanzende Panhard de jongen een lift geeft. Even krijgt de verbeelding vleugels. Maar de ambities van regisseur Ger Poppelaars, die na een handvol documentaires voor televisie te hebben geregisseerd, nadrukkelijk zei een film te willen maken over de mysterieuze wereld tussen fantasie en werkelijkheid, worden in deze film verder te weinig waargemaakt.

Dana Linssen