Metéora

Metéora is een net zo vreemd bouwwerk als de hooggelegen kloosters van Metéora, waar zich een stiekeme vrijage afspeelt.

Twee geliefden kunnen niet spectaculairder van elkaar gescheiden worden dan door de hoge rotspilaren waarop de Griekse kloosters
van Metéora zijn gebouwd. Monniken gebruikten eeuwenlang een mand en takels van wel 40 meter lang om zichzelf en goederen omhoog te takelen op deze moeilijk bedwingbare, zandstenen rotsen. Een Russische non en een knappe Griekse monnik wonen elk op een andere torenrots, maar zien toch kans om stiekeme afspraakjes te maken. Via het licht op een spiegeltje kunnen ze elkaar een teken geven. Na een vrijage tijdens een picknick komen de geliefden en de serene film pas echt tot leven, alsof de monnik het leven in haar heeft los gekust.
Regisseur Spiros Stathoulopoulos weet het contrast tussen de tijdelijke, vleselijke lusten en de oeroude, onverstoorbare rotsen maximaal uit te buiten. Een vondst zijn de prachtige animaties in de stijl van Byzantijnse iconografie, compleet met craquelé, waarin de erotiek een lugubere lading krijgt die in de ogenschijnlijke rust van het klooster angstvallig verborgen blijft. Vooral de hoekige voorstelling van de hel en de getekende zee van bloed onder het kruis van Jezus zijn indrukwekkend en geven een duistere draai aan het verder zo kalme Metéora.
De door een Berlijnse crew gemaakte animaties voegen een extra dimensie toe aan de lyrische beelden van het majestueuze landschap, dat soms lijkt op te lossen in de ijle mist. Sfeerverhogend zijn ook de eenzame boom die pal tussen de twee rotsen in staat, de Barnabas-achtige kluizenaar en de zorgeloze fluitist. Stathoulopoulos, die ook zelf achter de camera stond, maakte van de film Metéora een net zo vreemd bouwwerk als van het klooster Metéora.

Mariska Graveland