Mesteren

De kunstwereld als zootje ongeregeld

  • Datum 17-01-2018
  • Auteur
  • Gerelateerde Films Mesteren
  • Regie
    Sieling Sieling
    Te zien vanaf
    01-01-2017
    Land
    Denemarken
  • Deel dit artikel

De kloof tussen een gevestigde kunstenaar en zijn in guerilla style werkende zoon. Het is een interessant gegeven maar Mesteren moet constant opboksen tegen zijn eigen stereotype afschildering van kunstenaarschap.

De huidige Golden Age of Television heeft wellicht meer weerslag op films dan we denken. De Deense regisseur Charlotte Sieling maakte afleveringen van tv-hits als Borgen, The Killing en The Bridge maar ook Amerikaanse hoogvliegers als The Americans en Homeland. Stuk voor stuk gerespecteerde series waarvoor verschillende regisseurs worden aangesteld om binnen een vastgelegde stijl te werken. Het vereist aanpassingsvermogen en vakmanschap, maar vraagt dit constant conformeren ook een zekere tol van deze regisseurs? Sielings eerste geregisseerde en geschreven speelfilm in acht jaar snijdt een interessant thema aan, maar mist de eigenheid dat zijn onderwerp echt bijzonder maakt.
Dat onderwerp richt zich met name op een generatieverschil in de kunsten. Het verschil tussen establishment dat ooit de straten bestormde en een opkomende, rebelse garde die de straat als zijn werkveld gebruikt. Het establishment wordt gepresenteerd in de vorm van de wereldberoemde kunstenaar Simon (Søren Malling, Borgen), levend en werkend in een op Warhol’s The Factory geënt gebouw. Simon wordt omringd door jeugdige assistenten waar hij dag en nacht in pyjama tussendoor slentert. Samen met zijn jonge vrouw Darling verwelkomt hij zijn zoon uit een eerdere lang vervlogen relatie, Casper (de Noorse Jakob Oftebro, vorig jaar te zien in Boudewijn Kooles Verdwijnen). Deze knappe verschijning is net als zijn in pyjama gehulde vader een kunstsensatie, maar dan van het anonieme, guerilla-­street-art-kaliber Banksy.
De narcistische slons tegenover the new kid on the block. Het is een wat stereotype benadering van het kunstenaarsmilieu, maar wel een die Sieling steeds verder doorvoert. Zou het haar gewenning als compacte tv-verteller zijn? Binnen deze 90 minuten kan ze haar personages weliswaar snel neerzetten, maar het heeft zijn keerzijde. Ze haalt haar eigen personages ook onderuit door ze te beperken tot wat platte figuren. Gaandeweg lijkt de kunstscene zo uit weinig anders te worden bevolkt dan een stel getroebleerde types.

Alexander Zwart