Medianeras

Buenos Aires is het tegenovergestelde van romantisch in de tegendraadse romkom Medianeras, waarin de toekomstige geliefden elkaar voortdurend over het hoofd zien.

De stad en de liefde: in hoeveel films zijn die twee niet onlosmakelijk met elkaar verbonden? Neem alleen al het oeuvre van Woody Allen, die alweer een tijdje klaar is met New York en nu de Europese grote steden afwerkt — zijn nieuwste film nam hij deze zomer in Rome op. Allen is ook een van de expliciete voorbeelden van Gustavo Taretto in zijn debuutfilm Medianeras. Op het moment dat de slotscène uit Manhattan voorbij komt, weten we allang dat ook zijn hoofdpersonages — hij een webdesigner, zij een etaleur die eigenlijk tot architect is opgeleid — een haat-liefdeverhouding hebben met hun metropool en als bijproduct van het grotestadsleven aan tal van neuroses lijden. Ze zijn elk in hun eigen eenkamerappartement in Buenos Aires aan het tv-scherm gekluisterd, als Allen in de film van zijn piepjonge minnares te horen krijgt: "You have to have a little faith in people." Vertrouwen, daar kunnen zij ook wel wat van gebruiken: Martín durft pas sinds kort weer af en toe de straat op en Mariana heeft na een mislukte relatie grote moeite om weer in de liefde te geloven. De film probeert vanaf de eerste minuten duidelijk te maken dat deze twee bijna-buren voor elkaar bestemd zijn. Als ze maar wisten van elkaars bestaan! Maar ze leven in hun eigen, afgesloten wereld, gesymboliseerd door de blinde zijmuren van hun flats — de medianeras uit de titel.Wordt de grote stad vaak neergezet als het ideale decor voor prille liefde, in Medianeras werpt ze vooral hindernissen op bij het vinden ervan. Het is zoeken naar een speld in een hooiberg, of naar het mannetje in de rood-wit gestreepte trui in een Waar is Wally?-boek. Mariana is geobsedeerd door het feit dat ze Wally in al die jaren op één plaat nooit vond: die met de titel ‘In de stad’.

Etalagepoppen
Gustavo Taretto maakte eerder een halfuur durende film met dezelfde titel, plot, personages en thematiek. Die film won diverse prijzen, waaronder de Grand Prix op het kortfilmfestival van Clermont-Ferrand in 2006. Deze uitgesponnen versie heeft dezelfde lichte toon en ook Taretto’s visuele talent is er uitgebreid in te bewonderen. Maar of dat voor een speelfilm genoeg is? Een tegendraadse liefdeskomedie waarin twee onbekenden elkaar eindeloos blijven mislopen, moet intussen wel aannemelijk maken dat ze elkaars ware zijn. En daar slaagt de film niet in.
Hoe charmant Javier Drolas en Pilar López de Ayala hun personages ook neerzetten, het blijven modellen, poppen in een strak ingerichte etalage. Perfect van vorm, maar inwisselbaar en onbeweeglijk. Hun avonturen en observaties blijven hangen in abstractie, en daarmee is de film meer een essay dan een verhaal. In Medianeras blijkt de liefde uiteindelijk te wachten op een toevallige blik uit het raam en de juiste trui. Maar veel naar Woody Allen kijken helpt waarschijnlijk ook.

Sasja Koetsier