MARION BRIDGE

Het klinkt allemaal vreselijk. Drie zussen zijn elkaar uit het oog verloren. Omdat hun moeder op sterven ligt, komen ze weer eens samen. Vervolgens komen er allerlei familiegeheimen bovendrijven. Maar de zussen krijgen uiteindelijk allemaal een nieuw leven.
Ondanks die aaneenschakeling van rottigheid is Marion Bridge geen vervelende film. Ook geen vrolijke, hoewel het einde een beetje neigt naar het ‘samen overwinnen we alles’-cliché.
Regisseur Wiebke von Carolsfeld (van Duitsland naar Canada verhuisd) baseerde Marion Bridge op een toneelstuk van Daniel MacIvor, maar ze gebruikte er geen woord uit. De hoofdrol wordt gespeeld door Molly Parker, eerder ook al opvallend in onmogelijke rollen zoals die van necrofiel in Kissed van Lynne Stopkewich. De andere zussen (Rebecca Jenkins en Stacy Smith) zijn minstens even sterk als Parker. Het knappe van de drie actrices is dat zij geloofwaardige zussen spelen. Ergens lijken ze wel wat op elkaar. Als je goed kijkt, zit ‘m dat niet in de gelaatstrekken maar eerder in hun soms geraffineerde, sobere spel.
Marion Bridge brengt op subtiele wijze veel te veel pijnlijke zaken naar voren. Het is niet zo dat een mens niet heel veel ellende kan meemaken, maar een film kan met de beperkte tijd gewoon niet zoveel onderwerpen fatsoenlijk behandelen. De zussen zijn allemaal in iets gevlucht, of het nu drank, een slecht huwelijk of te veel tv kijken is. De moeder is in het verleden ernstig nalatig geweest, maar toch wordt haar, al rochelend op haar doodsbed, weinig kwalijk genomen. Daar heeft Von Carolsfeld ook helemaal geen tijd voor en daarom had ze beter een aantal andere pijnlijke gebeurtenissen kunnen schrappen.
Voorspelbaar is dat de ene zus tussentijds naar de fles grijpt, en een andere zus keer op een keer haar ex-echtgenoot opzoekt. Maar het acteerwerk blijft intrigerend. Het ingehouden spel, waarbij uitbarstingen worden weglaten, redt de zaak. Jammer van het drakerige, krampachtige slot, waarin ze gezellig gaan picknicken op het strand.

Gerlinda Heijwegen