MADE IN DAGENHAM

Een arbeidsconflict verfilmen als een feelgoodmovie, kan dat? Nigel Cole komt een heel eind met deze reconstructie van een historisch keerpunt op het gebied van Britse vrouwenrechten.

Toen de Ford Motor Company in 1968 besloot de 187 naaisters in de Britse vestiging van het bedrijf in Dagenham te degraderen tot ongeschoolde arbeiders had men er niet op gerekend dat de vrouwen het niet zouden pikken. Hoewel ze met weinig waren rolde in de fabriek geen auto van de band zonder de door hen in elkaar gezette stoelbekleding. Hun staking bracht het machtige concern op de knieën en zou uiteindelijk leiden tot wetgeving voor gelijke beloning van mannen en vrouwen.
Dit historische arbeidsconflict lijkt geknipt voor een verfilming in de bekende sociaal-realistische stijl van Ken Loach. Maar zo is made in dagenham niet aangepakt. Regisseur Nigel Cole verwierf zijn grootste bekendheid met calender girls en dat is al een aanwijzing. Hij zet stevig in op nostalgie met hotpants en refereert aan Britse televisiekomedies uit de jaren zeventig. Zo kan je ook een tijdsbeeld neerzetten.
Schalkse humor dus met de altijd gezellige Bob Hoskins als een met de dames sympathiserende vakbondsman. Telkens wanneer hij de werkvloer betreedt veroorzaakt hij gejoel, want vanwege de ondraaglijke hitte in de fabriek zitten de vrouwen in hun ondergoed achter de naaimachine. Hoskins belangrijkste tegenspeelster is de altijd expressieve Sally Hawkins (Poppy in happy-go-lucky) als de naaister die zich min of meer tegen wil en dank opwerpt als aanvoerder van het protest. Al snel komt ze er achter dat ze het niet alleen opneemt tegen de Amerikaanse leiding van het bedrijf, maar ook tegen haar eigen vakbond, in die tijd nog een typisch mannenbolwerk.

Inkoppertjes
Het is grappig om te zien dat die lichtvoetige, tegen sentimentele clichés aanleunende aanpak toch heel aardig samengaat met een min of meer op feiten gebaseerd historisch drama met politieke implicaties. Dat de actie van de vrouwen een happy-end kreeg was onder andere te danken aan de doortastende interventie van de toenmalige minister van werkgelegenheid Barbara Castle. Miranda Richardson speelt haar op een manier die me doet verlangen naar een feministische versie van Yes, Minister.
Toegegeven, sommige inkoppertjes zijn wat al te simpel, zoals het ook nogal voorspelbaar is dat activistische vrouwen huiselijke probleempjes krijgen met hun meer behoudende mannen. Echt moeilijk wordt het echter niet, behalve wanneer de gekwelde echtgenoot van een van de oudere vrouwen zelfmoord pleegt. Een uit de toon vallende tragedie die verdacht veel op effectbejag lijkt. Wel geslaagd is zo’n zijlijntje waarin de stakingsleidster vriendschap sluit met de echtgenote van de baas van het bedrijf, die als universitair geschoolde vrouw door haar man nog steeds als een dom blondje wordt behandeld.
Eigenlijk is het enthousiast geacteerde en duidelijk op een breed publiek mikkende made in dagenham gewoon een vlotte feelgoodmovie met een wat ongebruikelijk onderwerp. Het blijkt, een enkele uitglijder daargelaten, heel aardig te werken. Het heeft vaart en sfeer, er is een fijne bijpassende soundtrack en de film heeft het hart zeker op de goede plaats.

Leo Bankersen