M. Butterfly

Cronenbergs filmversie van Broadway-stuk M. Butterfly was een flop, maar is nu ook weer niet zó slecht.

Als ik vertel dat de plot van M. Butterfly wel heel veel wegheeft van The Crying Game heb ik vast alweer te veel verklapt. Maar iedereen die zich mooie jongen John Lone uit The Last Emperor herinnert, heeft direct in de gaten dat er ‘iets’ mis is met een van de hoofdpersonen uit deze film.

M. Butterfly is gebaseerd op een zeer succesvol Broadway-stuk, dat natuurlijk weer gebaseerd was op de opera van Puccini. In tegenstelling tot de toneelversie flopte de film van David Cronenberg echter jammerlijk. In Nederland is de film daarom maar direct op video uitgebracht.

En dat verbaast toch wel een beetje, want zo slecht is M. Butterfly nu ook weer niet. Goed, het verhaaltje van de Franse ambassade-attaché Jeremy Irons die wanhopig verliefd op een Chinese operaster is niet bijster sprankelend. En ook de ontwikkeling van het verhaal verloopt uiterst schokkerig en is bij tijd en wijle volstrekt ongeloofwaardig.

Waarom Irons bijvoorbeeld opeens zo volkomen geobsedeerd wordt door deze ‘Butterfly’ blijft duister. Er wordt wat gemompeld over de westerse fascinatie voor de onderdanige oosterse vrouw, maar die fascinatie wordt in het geheel niet inzichtelijk gemaakt. En tot slot drijft het verhaal op de grote ontknoping aan het einde, maar dat hadden we nu juist na vijf minuten al in de gaten.

Maar aan de andere kant is de acteerprestatie van Irons overtuigend. Zo’n naïeve, zenuwachtige, door de liefde verteerde klerk neerzetten, dat kan je gerust aan hem overlaten. En ook John Lone doet erg zijn best zo bevallig mogelijk te zijn. M. Butterfly is Cronenbergs eerste film buiten het griezelgenre, en gezien de desastreuze financiële afloop zal het wel bij dit experiment blijven. Gelukkig maar, want ik zie toch liever een ‘echte’ Cronenberg.

M. Butterfly is verkrijgbaar op vhs (Warner Home Video, 1993).