Love, Simon

De ultieme acceptatie

  • Datum 30-05-2018
  • Auteur
  • Gerelateerde Films Love, Simon
  • Regie
    Greg Berlanti
    Te zien vanaf
    01-01-2018
    Land
    Verenigde Staten
  • Deel dit artikel

Hoe juist een doorsnee highschoolfilm door zijn normaliteit baanbrekend is voor de homogemeenschap.

Hoeveel filmische mijlpalen herkennen we over een aantal decennia nog als mijlpaal? Vorig jaar hadden we Wonder Woman (Patty Jenkins), de eerste door een vrouw geregisseerde actiefilm over een vrouwelijke superheld. Begin dit jaar hadden we Black Panther (Ryan Cooglar), de eerste grote superheldenfilm over superhelden met een donkere huidskleur. In het beste geval halen nieuwe generaties bij gebrek aan context hun schouders op bij beide films. Dat zou alleen maar een goed teken zijn, bewijs dat we als maatschappij zo gegroeid zijn dat we niet meer snappen wat er zo bijzonder aan is. Wat dat betreft leven we in een hoopgevende tijd. Om met Bob Dylan te spreken, the times they are a-changin’.
Hoewel minder evident, is Love, Simon net zo’n mijlpaal. Geen superheldenfilm, maar een highschoolfilm gemaakt door een grote studio, zoals die zo vaak gemaakt zijn door grote studio’s (in dit geval Twentieth Century Fox). Maar met één groot verschil: voor het eerst heeft zo’n een hoofdpersoon die op zijn eigen sekse valt, de zeventienjarige Simon (Nick Robinson), die valt voor een anonieme online crush.
Afgezien van dat ene verschil en de coming-outmomenten die daarbij komen kijken, is Love, Simon een redelijk standaard highschoolfilm. Maar precies daar zit hem het speciale in: de inwisselbaarheid van een gay personage waar we normaal een hetero personage zien, gefinancierd door Hollywood dat hiermee aangeeft eindelijk een markt te zien in wat toch eenvijfde van de wereldbevolking is. De stap die hiermee genomen wordt, is er een in de goede richting. Natuurlijk, op zo’n eerste poging valt vaak nog veel af te dingen: Simon is een hoofdpersoon die zo mannelijk is dat hij als heteronormatief normaal gezien kan worden. Daarbij is er dan ook nog de gebruikelijke bijrol voor een feminine fashionista gay. Het is dus nog veel balans zoeken.
Waar Love, Simon wel onomstotelijk in slaagt is het vermijden van het cliché dat gay zijn gelijk staat aan een probleem, zoals veel andere gay-films wel doen. Zoals de Canadese filmmaker Xavier Dolan (Mommy, J’ai tué ma mère) al lovend op zijn Instagram-­account verwoordde: ‘Als kind heb ik zoveel LGBTQ-films gekeken, op zoek naar antwoorden. De meeste waren briljant en gaven kracht aan de jonge kunstenaar die ik wilde zijn, maar ze gaven weinig hoop aan de jongen die ik was. Zelfmoord, gebroken harten, pesten, gay-bashing… Love, Simon laat in al zijn eerlijkheid, in al zijn normaal-zijn, zien hoe het is om ervoor uit te komen.’
Love, Simon is een dertien-in-een-dozijn­film over liefde in puberjaren. Dat klinkt op het eerste gehoor denigrerend, maar zulke films zouden er juist meer moeten zijn. Voor de homogemeenschap en met name de jonge doelgroep waarop wordt gemikt, is zelfs mee mogen doen aan dertien-in-een-dozijn al een hele stap vooruit.

Alexander Zwart