LOVE SERENADE

Vrouwen zouden hun waardigheid en zelfrespect moeten bewaren als het om de liefde gaat. Dat is de conclusie van Love serenade, het speelfilmdebuut van Shirley Barrett. In deze feministische boodschap herkennen we de hand van producente Jan Chapman, die vier jaar geleden met een soortgelijke thematiek Jane Campions The piano naar een Oscar begeleidde en vorig jaar Barretts lichtvoetige komedie in Cannes aan een Camera d’Or voor beste debuutfilm hielp. Barrett manifesteert zich als het zoveelste talent uit de Australische kweekvijver.

De openingsbeelden van Love serenade zijn onmiskenbaar dubbelzinnig bedoeld. Op de broeierige tonen van Barry White’s gelijknamige hitsong volgt de camera een school vissen die om een hengel draait. De vergelijking dringt zich op met een andere, meer fysieke sport: de dating-game. Met de man als hengelaar, mierzoete woorden uit beroemde soulballads als lokaas en wegkwijnende plattelandsvrouwen als hapklare brokken is Love serenade een toepasselijke komedie voor het ontwakende zomerseizoen.

Gladde praatjes
Relatief veel aandacht gaat uit naar het decor: een troosteloos gat in het Australische niemandsland dat even veel uitstraling heeft als de uitgebluste tronie van hoofdpersonage Ken Sherry. Als bekende disc-jockey ruilt hij de goed geëquipeerde studio van Brisbane in voor het prehistorische radiostation (de cd is er nog niet doorgedrongen) van het provinciestadje Sunray. Hij is zichtbaar gedesillusioneerd in liefde en carrière. Dat verklaart in ieder geval waarom hij zo rücksichtlos neemt en veiligheidshalve niets geeft.
Of het moeten de gladde praatjes zijn die hij even gemakkelijk voor zijn radioprogramma als voor vrouwen gebruikt. Verder dan de slaapkamerdeur reikt de strekking van zijn woordenbrij overigens niet. Iets wat de twee eenzame zusjes die zich op de nieuwkomer werpen maar niet kunnen of willen begrijpen. Wellicht dat ze door hun geïsoleerde positie en de schaarste aan beschikbare mannen de eisen wat lager afgesteld hebben dan hun verwende seksegenoten in de grote stad.
Dimity, de jongste van het tweetal, bedient ’s avonds de schaarse cliëntèle van een Chinees restaurant, waar Sherry haar op een avond oppikt voor een avontuurtje. De oudere en desperate Vicky-Ann gooit zich vervolgens met een aan vernedering grenzende toewijding in de strijd om de gunsten van Sherry. Natuurlijk laat hij zich deze aandacht met graagte aanleunen. Hij waant zich een Godsgeschenk voor de verwaarloosde vrouwen.

Foute mannen
Barrettt neemt ruimschoots de tijd voor de invulling van de personages en hun buitenissige karaktertrekken. Het tempo van de film houdt gelijke tred met de landerigheid van de Australische outback en kent hierdoor zijn korte comateuze momenten. Dat Love serenade toch bruist komt door de toevoeging van talloze aanstekelijke meestampers uit de jaren 70. De lichte toon van dit hitwerk relativeert het gewicht van de boodschap. Met enige goede óf kwade wil (afhankelijk van het geslacht) kan Love serenade gezien worden als een aanklacht tegen Ken Sherry in het bijzonder en alle foute mannen in het algemeen. Een autobiografische galm klinkt op.
Het ingetogen spel van de acteurs contrasteert mooi met het uitbundige script. Uiterlijk, stem en spel van acteur George Shevtsov lenen zich griezelig goed voor de portrettering van de uitgestreken radio-ster met gigolo-allures. De jonge Miranda Otto schakelt als bakvis Dimity met de grilligheid van een puber moeiteloos over van grenzeloze kinderlijke naïviteit naar rijp, weloverwogen gedrag. De striptease act die ze opvoert is een curieuze mengeling van maagdelijke onhandigheid en vampy geraffineerdheid. Misschien niet prikkelend, maar wel subliem uitgevoerd.
Zonder in een karikatuur te vervallen vertolkt debutante Rebecca Frith de moeilijke rol van het verzurende dorpstrutje in dit vermakelijke ensemblespel. Net als de film zelf balanceert haar personage steeds op de rand van campy ongein, maar een ontwapenende oprechtheid behoedt zowel haar personage als Love serenade voor gemakzuchtige overdrijving.

Aicha Bouwens