Love, Rosie

Het kan, dat je niet doorhebt dat jij en je beste vriend(in) eigenlijk voor elkaar in de wieg gelegd zijn. Maar die kans neemt exponentieel toe als je de hoofdpersoon bent in een romantische komedie.

De Londense Rosie en Alex zijn van jongs af aan bevriend, en geleidelijk zijn ze uitgebotteld tot mooie jonge mensen die niet kunnen wachten het avontuur van het volwassen leven te omarmen. Op de in alcohol gedrenk­­te achttiende verjaardag van Rosie zoenen ze elkaar opeens. Maar voordat daar lang en breed van genoten kan worden, gaat Rosie onderuit. Ze heeft een alcoholvergiftiging en haar maag moet worden leeggepompt in het ziekenhuis. De volgende ochtend bezweert ze Alex dat ze zich kapot schaamt en dat ze moeten doen alsof het nooit gebeurd is. Alex doet alsof hij het met haar eens is en neemt zijn verlies.
Uiteraard heeft de kijker wél door dat Rosie zich de hele zoen niet herinnert, en slechts refereert aan het comazuipfestijn. Dus misschien kan het toch nog amoureus goedkomen tussen de twee jeugdvrienden? Ho ho, niet zo snel! Enter: het Leven Zelf. Inclusief andere geliefden, een tienerzwangerschap, klassenverschillen, bruiloften en een begrafenis. Er komt zelfs langdurig een Atlantische Oceaan tussenbeide. Zo vullen de jaren zich met het bekende spel van verwijdering en toenadering, met sms’jes en brieven en met royaal gedoseerde misverstanden en gênante momenten. Al die tijd durven ze elkaar en zichzelf niet de liefde voor de ander te bekennen.
Het is such stuff as romcoms are made on: twee mensen die voor elkaar bestemd zijn, worden door het lot gescheiden. En verenigd. Liefde overwint immers alles — wat dachten jullie nou helemaal, gekkies? Einde. En de moraal van Love, Rosie is ook niet te missen: waarom een leven leiden dat je helemaal niet wil leiden? Als je iets echt wil, dan kan het natuurlijk!
Love, Rosie is een film met weinig creatieve pretenties — en welbeschouwd kan een genregetrouwe feelgoodromcom ook maar een x aantal kanten op. En toch zit er on­danks de schaamteloze herhaling van zetten iets behoorlijk snor in deze formulefilm. Hij is ondanks de clichés, bordkartonnen bijpersonages, flauwe grappen en voorspelbaarheid écht behoorlijk feelgooderig. En dat is bijna volledig op het conto te schrijven van hoe charmant Lily Collins (Mirror, Mirror) Rosie neerzet, en van de chemie tussen Rosie en de al even innemende Alex (bekend van diverse The Hunger Games-films en The Riot Club).
Kortom, een prima film voor romcomliefhebbers die in de donkere maanden wel wat extra zoete koek en zonnigheid tot zich willen nemen. Laat in dat geval kniesoren thuis en leg hinderlijke zaken als cynisme of zucht naar realisme en oorspronkelijkheid bij de bioscoopdeur af.

Janna Reinsma