LOVE RANCH

Regisseur Taylor Hackford regisseert zijn echtgenote Helen Mirren het bed in met een dertig jaar jongere man voor de ongeloofwaardige liefdesdriehoek tussen de hoerenmadam, de pooier en de bokser van love ranch.

"There’s no business like ho business", stelt bordeel-uitbater Charlie Bontempo (Joe Pesci) aan het begin van Taylor Hackfords love ranch. De titel van de film is ook de naam van Charlie’s paleisje: zo’n verlopen stel keten midden in de woestijn, met een wisselend rooster aan geknakte meisjes in de kamertjes en heupwiegende neonreclame’s op het dak. Hoewel alle namen zijn veranderd, is love ranch gebaseerd op een waar verhaal: dat van de Mustang Ranch, het simpele bordeel van uitbaters Joe en Sally Conforte net buiten Reno, Nevada, dat in 1971 beroemd (of berucht) werd omdat het het eerste legale bordeel van Amerika werd. Daar werd in 1976 de Argentijnse bokser Oscar Bonavena neergeschoten, volgens de officiële lezing door een bodyguard van Joe, omdat hij het met de bijna dertig jaar oudere Sally had aangelegd.
Voor de film zijn die basisgegevens losjes behouden, al zijn alle namen veranderd. Het zijn nu Charlie en Grace Bontempo (gespeeld door Pesci en Helen Mirren) die de Love Ranch bestieren. Charlie doet het met zijn meisjes, en Grace ziet lijdzaam toe terwijl ze op alle andere vlakken de teugels stevig in handen heeft. Totdat Charlie bokser Armando Bruza (Sergio Peris-Mencheta), alias ’the wild bull of the pampas’, bij de ranch binnenhaalt, Grace om belastingredenen diens manager wordt en de twee al snel in elkaars armen liggen.

Beunhazen
love ranch is zo’n film waarvan vooral de acteurs interessant zijn. Hoofdrolspeelster Helen Mirren bereikte dit jaar bijvoorbeeld de pensioengerechtigde leeftijd. Of nu ja, pensioenen zijn niet meer wat ze waren, maar de ‘Dame’ werd in ieder geval 65. Het is misschien wat goedkope psychologie, maar toch: helemaal toevallig zal het dan niet zijn dat ze in haar nieuwste films als volleerd actiester met machinegeweren aan de slag gaat (voor het recente red), en nu in love ranch (nota bene geregisseerd door haar echtgenoot) met een dertig jaar jongere man aan de haal gaat. Haar tegenspeler Joe Pesci vergooit ondertussen zijn comeback — love ranch is zijn eerste hoofdrol in veertien jaar.
En verder valt er over love ranch (volgens de credits geschreven door journalist Mark Jacobsen maar naar verluidt tijdens de schrijversstaking van 2008 door een naamloos leger beunhazen onder handen genomen) gewoonweg niet zo heel veel te zeggen. De opbouw van de plot, waarbij Grace en Bruza eerst een tijdlang uit puur eigenbelang met elkaar in de weer zijn voordat ze alsnog stapelverliefd worden, ondermijnt de geloofwaardigheid van die zogenaamde werrvelwindromance. En de interessante historische setting rondom de nog altijd omstreden legalisering van prostitutie in de jaren zeventig laat Hackford grotendeels links liggen, om zich in plaats daarvan te richten op het uitgekauwde relatiedrama. Het resultaat is een van de braafste films over prostitutie sinds tijden.

Joost Broeren