LOU REED’S BERLIN

Brompot annex zwartkijker Lou Reed trok vorig jaar de wereld over met een integrale uitvoering van zijn zwaarmoedigste album aller tijden: ‘Berlin’. Julian Schnabel (basquiat, the diving bell and the butterfly) maakte een toepasselijk sobere registratie van de eerste optredens in New York.

In 1973 bracht Lou Reed het album ‘Berlin’ uit, een episch werkstuk over een imploderende relatie vol drugs, snackseks, nog meer drugs, weggehaalde kinderen en zelfvernietiging. Gesitueerd inderdaad in de — toen nog verdeelde — stad uit de titel. En in de woorden van een van de songs op het album met recht te omschrijven als ‘a bum trip’ (vrij vertaald: ‘niet iets om vrolijk van te worden’). De zwartgallige songcyclus rond Jim en Caroline werd dan ook een enorme flop. Aanvankelijk waren Reed en ‘Berlin’-producer Bob Ezrin van plan om hun met complexe arrangementen opgetuigde magnum opus met een uitgebreide band inclusief kinderkoor integraal in het theater te brengen, maar zagen de kansen daarop met iedere nieuwe, panhakkende recensie verder verdwijnen.

Brompot
Ruim dertig jaar later schoof een New Yorks muziekfonds Reed flink wat middelen toe en kon hij samen met Ezrin het gezamenlijke meesterwerk (want inmiddels wordt het tijdloos gebleken ‘Berlin’ zo beschouwd) alsnog brengen zoals ze het voor ogen hadden. Reed en Ezrin trokken Hal Wilner (van de Leonard Cohen-docu i’m your man) en lieten regisseur/Reed-fan Julian Schnabel het podium ontwerpen op basis van Ezrins schetsen uit 1973. Schnabel zelf liet op zijn beurt zijn dochter wat impressionistisch aandoende beelden met actrice Emmanuele Seigner maken voor vertoning op een doek achter de muzikanten.
Met lou reed’s berlin volgt nu een met vier camera’s geregistreerde weerslag van vijf avonden achtereen in het New Yorkse St. Ann Warehouse. Waarmee een ieder die het concert vorig jaar in de Heineken Music Hall had willen bijwonen alsnog zijn voordeel mee kan doen.
Lou Reed is namelijk — in tegenstelling tot een alles omverblazend fenomeen als The Rolling Stones — een ‘acquired taste’ en dat is hier niet anders. En ook al is de oude brompot hier opvallend bij de les — met hand en arm-gebaren illustreert Reed zelfs zijn vocalen alsof hij zelf inmiddels ook in de gaten heeft dat zijn diepgegroefde gezicht redelijk uitdrukkingsloos is; het blijft, als we even kort door de bocht mogen zijn, een enkeltje ellende, Lou Reed-style. Niet voor iedereen dus. Oké, regisseur Schnabel speelt met het verschieten van kleur naar grijstinten en andersom en hij schakelt op gezette tijden over naar de bij de concerten gebruikte Seigner-projecties. Allemaal bedoeld om deze sober gehouden concertregistratie net wat meer cachet te geven, maar in het laatste geval had dat niet eens gehoeven. Daar zijn Reeds woorden beeldend genoeg voor. Dat Steve Hunter, Reeds favoriete gitarist uit de jaren 70, er ook weer bij is, is leuk voor de fanaten van het eerste uur. Nee, leuker wordt het nergens behalve dan wanneer Reed in de allerlaatste toegift volkomen ongeïnteresseerd — of veinst hij dat nu? — de oude kraker ‘Sweet Jane’ inzet. Hè hè, zo kennen we hem weer.

Ivar Snoep