LONDON TO BRIGHTON

Paul Andrew Williams lanceerde zichzelf vorig jaar op het Filmfestival van Edinburgh met london to brighton en z’n rauwe gangsterellende. Groot-Brittannie is nog net zo goor als het altijd was. Williams toont zichzelf één van de beloften van de Britse cinema.

Het begint met een aardbeving. Twee meiden komen een wc binnenvallen, huilend en schreeuwend, eentje met een dichtgeslagen oog. Roken, rustig worden, niet schreeuwen! Ze moeten geld hebben, eentje gaat de straat op, neuken in een auto. Dat dichtgeslagen oog maakt die gasten niks uit als d’r broekje maar op d’r enkels hangt en ze doen het toch van achter. Hoe oud zal ze zijn, zeventien. Die andere is twaalf.
Een bloody sterk debuut van de jonge Britse regisseur Paul Andrew Williams (1973) Zo rauw dat het ongemakkelijk maakt.
Het is misschien flauw om nu Guy Ritchie na te trappen maar laten we dat toch gewoon doen: lock, stock and two smoking barrels en snatch zijn kluchten in vergelijking met deze film die trouwens vorig jaar al op het Filmfestival van Edinburgh de gesprekken in de wandelgangen beheerste. Ritchie pretendeerde niet de zelfkant te laten zien maar net zoals Danny Boyle’s lekker-samen-heroïnespuiten-sfeertje in trainspotting in de hoofden van mensen de echte junkies naar de achtergrond drukt, werkt ook het Lock-stock-genre onvermijdelijk verhullend.
Want waar gaat het om? Kinderprostitutie, daar gaat het om. Achter de Britse façade worden ’s avonds langs de straten van Zuid-London en op nog veel meer plekken twaalfjarige meisjes opgepikt en even later weer teruggegooid. En natuurlijk ook achter de Nederlandse façade. Williams schreef er een niet al te ingewikkeld verhaal over, schakelde een amateur-cast in en schoot een van de krachtigste films van het afgelopen jaar.

Sukkels
Williams geeft steeds een stukje van het verhaal, tot we begrijpen waarom de twee meiden in doodsangst op die wc zitten en van London naar Brighton vluchten. Flashback. Haar pooier Derek vraagt of Kelly een meisje van twaalf voor hem kan regelen. Liefst iemand die van huis is weggelopen want daar zoeken ze niet naar. Flashforward naar nu, naar de meiden in de trein naar Brighton. Kelly vraagt aan Joanna waarom ze van huis wegliep. Ma dood, pa elke avond dronken. Sloeg haar en deed god weet wat nog meer. Flashback. Kelly en Joanna worden ergens binnengelaten en Joanna gaat mee naar de slaapkamer.
Als dan iets helemaal mis gaat, moet er iemand betalen. Dood, heet dat in jargon. Kelly en Joanna om precies te zijn. Het is de angst voor de gast op de trede onder en boven hen — geknakt ego, reputaties die beschermt moeten worden — die criminelen beweegt om de trekker over te halen. Ook bij die laatste gewelddadige ontknoping.
Zonder te knipogen kijkt de film je aan en zegt waar het op staat. Dat twaalfjarige meisjes besteld, mishandeld en verkracht worden. Dat het de gewoonste zaak van de wereld is. Het verhaal geeft geen luxueuze verontwaardiging voor een moment, nee, ga kijken en gegarandeerd dat er een gevoel blijft hangen dat er iets helemaal mis is. Losgeslagen, doorgeschoten. Wat een ongelofelijk zelfverzekerd debuut.

Ronald Rovers