LES REGRETS

Met les regrets, de openingsfilm van festival Ciné Premières, maakt Cédric Kahn een melodrama over overspel gefilmd als zenuwslopende thriller. Maar de hysterische hoofdpersoon Mathieu haalt de film onderuit.

Ja, en daar staat hij dan, de veertigjarige architect Mathieu (Yvan Attal). Terug in zijn geboortedorp omdat zijn moeder ziek is, en dan komt hij zomaar oog in oog met zijn oude jeugdliefde Maya (Valeria Bruni Tedeschi). Als aan de grond genageld staan ze daar, na twintig jaar plotseling gevangen in elkaars blikveld, terwijl ze beiden levens hebben opgebouwd met andere partners. Omineus zoomt regisseur Cédric Kahn langzaam in op het gezicht van Mathieu, en dan op dat van Maya, voor zij hun staarwedstrijd doorbreekt. Nee, veel goeds kan er niet komen van deze onverwachtse ontmoeting.
De geladen zooms typeren de aanpak die Kahn voor les regrets hanteert. Net als de openingsbeelden van de film, waarin Mathieu als een dolle over de Parijse ringweg sjeest, afgeleid en chaotisch; het moment zal laat in de film een echo krijgen. Kahn filmt het als een achtervolgingsscène, geholpen door de nerveuze muziek van Philip Glass, maar Mathieu blijkt gewoon onderweg te zijn naar het ziekenhuis. Daar krijgt hij te horen dat zijn moeder in coma ligt en niet meer wakker zal worden. Kahn filmt het melodramatische verhaal over liefde, overspel en obsessie dat volgt op de eerste ontmoeting van Mathieu en Maya niet als melodrama, maar als thriller.

Motorkap
Kahns aanpak veroorzaakt een aantal opmerkelijk momenten in les regrets, en billijkt wellicht de keuze voor de film als opening van Ciné Premières, het festival voor Franse film dat wordt georganiseerd door het Centre Culturel Français, het Institut Français des Pays-Bas en filmtheater Images. Maar uiteindelijk is het niet voldoende om de uitgekauwde verhaallijn en vooral het vaak belachelijke gedrag van zijn hoofdpersoon te vergoelijken. Want dat Mathieu onsympathiek is, is één ding; overspel is nu eenmaal onsympathiek, en zeker de halfslachtige manier waarop Mathieu aanpapt met Maya, zijn vrouw Lisa voorliegt en vervolgens als volleerd midlife-stalker achter Maya aan blijft gaan als zij hun affaire probeert te verbreken.
Nu hoeft natuurlijk niet elk filmpersonage sympathiek te zijn, maar Mathieu is regelmatig volledig onbegrijpelijk en onrealistisch in zijn botte ploerterigheid. Wie springt er nou op de motorkap van de vrouw die hij begeert, roepend dat niet zij maar alleen hij weet wat pijn is? Als Mathieu een vrouw was, en honderd jaar eerder geboren, zou zijn gedrag onherroepelijk de diagnose ‘hysterisch’ hebben gekregen. Het zou kunnen dat Kahn daarmee iets wil zeggen over verschoven man-vrouwverhoudingen. Ook op het architectenbureau dat Mathieu met echtgenote Lisa deelt, heeft zij duidelijk de broek aan, en zijn vlucht naar Maya is daarmee ook een vlucht naar simpeler tijden waarin hij de man en zij de vrouw was. Maar daarmee geven we Kahn als regisseur/scenarist wel erg veel krediet, en wordt het gedrag van Mathieu niet minder lachwekkend.

Joost Broeren