Les infidèles

Na het immense succes van Intouchables lijkt dit het moment voor nóg een ondeugende Franse komedie.

Misschien is het wel het juiste moment voor nog een ondeugende komedie, maar Les infidèles is niet de goede film. Zelfs de charme van twee populaire Franse acteurs, Jean Dujardin en Gilles Lellouche, verandert daar weinig aan. Zeven verschillende regisseurs of regisserende acteurs evenmin. Zij brengen in Les infidèles acht korte verhalen bij elkaar die variëren in lengte, maar niet in thematiek. Alles draait hier om mannelijke ontrouw. En in elk van de afzonderlijke verhalen wordt de hoofdrol meestal gespeeld door Dujardin of Lellouche.
Ze zijn bijvoorbeeld te zien als Fred en Greg, twee getrouwde veertigers die al in de proloog toegeven zelf ook weinig te begrijpen van hun driften: "Hoe kan het, dat ik op maandag zin heb om thuis te blijven, met vrouw en kinderen, zoals altijd, terwijl ik op dinsdag heel de Île-de-France wil neuken?" Zelfoverschatting natuurlijk, maar de haantjes doen wel een poging en eindigen de nacht in een hotel met twee jongedames. Na de daad staan de heren naakt voor de badkamerspiegel en horen beteuterd de deur achter zich dichtslaan. "Ze hadden op z’n minst toch even gedag kunnen zeggen?"
Veel verder dan zo’n pointe komen de sketches in Les infidèles meestal niet. Vooral de hele korte episodes zijn — zoals de Fransen dat zo mooi noemen — niet veel meer dan ‘histoires de cul’, seksgrappen die hier alleen niet goed genoeg zijn om een bevrijdende lach te ontlokken. Het spel van Dujardin en Lellouche maakt Les infidèles meestal wel genietbaar, maar uitgerekend het slotverhaal dat zij samen regisseerden, is het zwakst. Las Vegas, waarin de Fred en Greg uit het begin terugkeren voor een mop die je van mijlen ziet aankomen, laat de indruk achter van een onevenwichtige en zelden goedgetroffen farce.

Barend de Voogd