Les beaux jours

Het is de droom van menig zestiger: met pensioen, en dan eindelijk doen waar je zin in hebt. Een jonge minnaar nemen, bijvoorbeeld.

Is de babyboomgeneratie ooit volwassen geworden? Je moet het je wel afvragen, wanneer je het groepje zestigers in seniorenclub ‘Les beaux jours’ ziet. Terwijl ze hun tijd verdrijven met allerlei cursussen, beklagen ze zich over hun ouders en houden ze er naar hartelust onbereikbare liefdes op na. De net gepensioneerde tandarts Caroline (Fanny Ardant) voelt zich er aanvankelijk niet helemaal op haar plaats. Maar daar komt verandering in als cursusleider Julien, een man in de leeftijd van haar dochters, haar zonder veel omhaal verleidt.
Met Julien (Laurent Lafitte) exploreert ze het hedonistische leven. Wijn bij de lunch, verstolen vrijpartijen en een jointje na. Toch zit er een bittere ondertoon aan al die gelukzaligheid. Sinds het overlijden van haar beste vriendin is Caroline op zoek naar waar het in het leven om draait. Niet om het bleken van een paar tanden — dat was de conclusie die het besluit inleidde om haar praktijk op te geven. Maar hoewel Julien haar alle aandacht geeft die ze bij haar nog altijd drukbezette man mist, heeft de totale vrijheid ook een keerzijde. Want hoe lang hou je dat precies vol, genieten van het moment? Wanneer is dat moment voorbij?
Wat de film redt van het in potentie nogal kleffe scenario, is dat regisseur Marion Vernoux er niet voor terugdeinst om haar personages neer te zetten in al hun naïeve zelfzucht. Dat ze oud zijn, betekent niet automatisch dat ze meer van het leven weten — hooguit iets meer van de dood.

Sasja Koetsier