Lena

Grimmig portret van stugge jonge vrouw

  • Datum 26-01-2012
  • Auteur
  • Gerelateerde Films Lena
  • Regie
    Christophe van Rompaey
    Te zien vanaf
    01-01-2011
    Land
    Nederland/België
  • Deel dit artikel

Zodra hij het script had gelezen liet het verhaal hem niet meer los, stelt regisseur Christophe van Rompaey. Goede kans dat de kijker na het zien van de film iets dergelijks overkomt.

Tijdens een zwembadparty zit de 17-jarige Lena (Emma Levie) met haar forse postuur aan de kant. De jongens dansen liever met strakke bikinimeisjes. Alleen voor snelle seks weten sommigen Lena te vinden. Ze staat het toe, hopend op een zoentje na afloop dat nooit komt. Ze heeft geleerd zich groot te houden.
Met diezelfde gelatenheid verdraagt ze haar moeder, een Poolse vrouw vol eenzaamheid en wrok die ondanks lang verblijf in Nederland de taal nog steeds niet goed spreekt. Ze vernedert haar dochter en klampt zich tegelijkertijd wanhopig aan haar vast. Behalve wanneer ze een vrijer mee naar huis neemt, dan moet Lena buiten blijven.
Geen wonder dat Lena niet weet wat haar overkomt wanneer Daan (Niels Gomperts) zomaar bij haar achterop de brommer springt. Een jongen die grapjes maakt en die haar mooi vindt in plaats van dik. Je ziet haar gezicht gloeien van geluk.

Lijndansen
Dat Daan anders is dan hij zich voordoet komt niet als een verrassing, al wordt het loverboycliché gelukkig vermeden. Daar is het scenario van Mieke de Jong te gevoelig en genuanceerd voor. Ook het feit dat de emotionele complicaties met de vader van Daan (Jeroen Willems) wat gezocht lijken, is minder belangrijk dan de manier waarop Lena zich weert in een wanhoopspoging haar geluk vast te houden. Hoe grimmig soms ook, Lena laat geen stereotiep slachtofferschap zien.
Christophe van Rompaey had met Aanrijding in Moscou al laten zien dat hij weet hoe je mensen van vlees en bloed neerzet. Voor het met de handcamera op Rotterdamse locaties gefilmde Lena koos hij een betrekkelijk kale stijl zonder franje, maar wel met precies de goede accenten die het warm en waarachtig maken. Zie bijvoorbeeld de terloopse intermezzo’s op de lijndanscursus, waar Lena heel even vrij kan zijn.
Maar degene die de film echt draagt is de formidabele hoofdrolspeelster Emma Levie. Zonder acteerervaring is ze volstrekt geloofwaardig in deze veeleisende rol — ze is vrijwel geen seconde uit beeld. De manier waarop ze zich stug verschanst onder haar brommerhelm, haar eerste nog wat schuwe lach, haar hartgrondige verwensingen, de vastberadenheid waarmee ze een eigen plan trekt, haar stille traan — Levie’s Lena is iemand die je niet snel vergeet.

Leo Bankersen