Leaning into the Wind

Deze speelse documentaire over de goedgemutste Britse landschapskunstenaar Andy Goldsworthy zit vol met vondsten en levenslust.

Zijn speelse ‘land art’ bestaat soms maar enkele seconden. De Britse landschapskunstenaar Andy Goldsworthy struint met een goed gevoel voor humor door bossen en heuvels en werkt met wat hij tegenkomt. Soms vervliegt dat ter plekke, maar altijd weet hij je aandacht te verleggen. Zo zijn de gele en rode bladeren die hij met veel geduld op bomen, handen en traptreden plakt, na een zuchtje wind verdwenen. Ook gaat hij regelmatig even kijken bij een omgevallen boom met een scherpe breuklijn, een “agressie” die hij met mooie felgele verf accentueert. Of hij zaagt stenen doormidden en plaatst ze een stukje uit elkaar zodat je ertussendoor kan lopen. Ook kruipt Goldsworthy soms dwars door een heg in plaats van de naastgelegen weg te nemen. Al struikelend door het struikgewas maakt hij ineens deel uit van die heg, die eerst dienstdeed als muur maar door Goldsworthy’s goedgemutste blik ineens een doorgaande route wordt.

Ook in de stad ziet hij overal natuur, alleen niet op de aangewezen plekken. Zo gaat hij als het regent op een willekeurige plek op de grond liggen. Als hij opstaat is zijn afdruk nog droog zodat zijn silhouet voor even de stoep siert. Een paar regendruppels later is de vorm alweer verdwenen. Net als het stuifmeel dat hij in een wonderlijke wolk uit de fruitbomen schudt. Dit is kunst die de omgeving als vorm gebruikt.
In weloverwogen woorden, maar nooit zwaar op de hand, vertelt Goldsworthy over de natuur als toevluchtsoord — net als dieren hebben we een holletje nodig. De speelse documentaire zit vol met vondsten en levenslust, maar de titel levert de indrukwekkendste scène op.

Goldsworthy staat op een rots in een briesende storm en probeert zich staande te houden door op de wind te leunen. Hij zoekt ook in de rest van zijn leven naar zo’n moment van balans in een chaotische situatie, een moment van helderheid. Dat moment duurt maar enkele seconden. Bij Goldsworthy beklijft niet wat blijft maar wat verdwijnt.