Lean on Pete

Rennen naar een thuis

  • Datum 02-05-2018
  • Auteur
  • Gerelateerde Films Lean on Pete
  • Regie
    Andrew Haigh
    Te zien vanaf
    01-01-2017
    Land
    Groot-Brittannië
  • Deel dit artikel

Na de intieme relatiedrama’s Weekend en 45 Years zet Andrew Haigh met Lean on Pete een zelfverzekerde stap naar een grootser canvas, zonder zijn scherpe oog voor de intimiteit van menselijke relaties te verliezen.

Charley rent. Niet per se om iets te ontvluchten, al is in Andrew Haighs Lean on Pete al snel duidelijk dat Charley bepaald geen florissante thuissituatie heeft. Zijn moeder is niet in beeld, en zijn jonge white trash-vader sleept hem van het ene stadje naar het andere, steeds achter een nieuw baantje aan dat hij nooit lang weet vast te houden, deels omdat hij het vooral druk heeft met zijn volgende verovering in de slaapkamer.
Nee, Charley (Charlie Plummer) rent niet om te vluchten. Charley rent, elke ochtend, met ijzeren discipline, in de hoop ergens tot rust te komen. Dat lijkt hij te vinden wanneer hij stuit op de groezelige paardenmenner Del Montgomery (Steve Buscemi). Hij gaat voor Del aan de slag als manusje-van-alles, wordt onder de hoede genomen door de miskende jockey Bonnie (Chloë Sevigny), en vindt een onverwachte zielsverwant in het uitgerangeerde racepaard Lean on Pete.
Wie bij die omschrijving denkt hier met een melodramatisch tienerdrama te maken te hebben — ‘een jongen en zijn paard’ — heeft buiten het feit gerekend dat dit een film is van Andrew Haigh. De Britse regisseur vestigde zijn naam met de intieme relatiedrama’s Weekend (2011) en 45 Years (2015). Met de coming-of-agefilm Lean on Pete, gebaseerd op de gelijknamige roman van Willy Vlautin, zet Haigh zelfverzekerd een stap naar het grootsere canvas van het immense Amerikaanse landschap. De film ging vorig jaar in première in de competitie van het filmfestival van Venetië, waar Plummer de Marcello Mastroianni Award voor beste jonge acteur won.
Haighs moderne western speelt langs de stoffige wegen en uitgestrekte vlaktes van Oregon. Maar die weidse landschappen benadrukken alleen maar hoezeer Charley geen kant op kan. Ze worden gereflecteerd in de ogen van Plummer, die een ijzersterke, ingetogen rol neerzet. Net als in zijn eerdere films balanceert Haigh op de grens van weemoed en optimisme. Hij beziet deze wereld vanuit de jeugdige onschuld van Charley, zonder de pijnlijke tragiek van de levens van bijpersonages als Del en Bonnie, die zonder uitzondering rijk en ingeleefd aanvoelen, te verdoezelen.

Joost Broeren-Huitenga