LE TEMPS QUI RESTE

Een aai over de bol

  • Datum 07-02-2011
  • Auteur
  • Gerelateerde Films LE TEMPS QUI RESTE
  • Regie
    François Ozon
    Te zien vanaf
    01-01-2005
    Land
    Frankrijk
  • Deel dit artikel

Le temps qui reste is vakwerk. Zeker. Maar in dit tweede deel in een trilogie over rouw manipuleert François Ozon ons net iets te opzichtig.

Romain — een succesvolle Parijse modefotograaf, dat moet het interstellaire epicentrum van arrogantie zijn — valt flauw tijdens zijn werk en krijgt van een arts te horen dat hij niet lang meer zal leven. 31 jaar oud en een tumor maakt binnen enkele maanden overal een eind aan. Dat is eigenlijk alles wat gebeurt in de film. De regisseur zet nog wat kleinere lijntjes uit — Romains relatie met zijn zus, zijn ouders, zijn grootmoeder (Jeanne Moreau) en zijn vriendje — maar dat zijn allemaal spiegels voor zijn relatie met zichzelf.
Na Sous le sable uit 2001 is Le temps qui reste de tweede film in een trilogie over rouwen. In Sous le sable verdwijnt de man van een echtpaar na een wandeling op het strand. Eerst probeert de vrouw (Charlotte Rampling) hem nog te vinden door te achterhalen wat er eigenlijk is gebeurd, maar geleidelijk komt het besef dat hij nooit meer terugkomt. Ozon voert ons vakkundig door de verschillende stadia van rouwen. Dat doet hij nu weer. Romain is eerst vooral woedend en schopt tegen iedereen die in de buurt komt. Maar door bepaalde gebeurtenissen en door overwegingen die verder niet worden uitgesproken, verandert zijn houding. Hij wordt rustiger. Hij probeert nog wat dingen recht te zetten. Hij verzwakt en hij sterft. Ik was stuk.

Storm
Een paar uur na het zien van de film was ik weer bij zinnen. Toen was er het besef dat Ozon meesterlijk manipuleert, dat hij ons volledig bespeelt. Ook al is zelfs tijdens het kijken al duidelijk wanneer we bij het handje worden genomen. Het is soms allemaal net iets te sentimenteel — zoals het einde van de film of zoals Romains ‘innerlijke kind’ dat soms door het beeld wandelt.
Maar dat werkt zoals gezegd niet ver buiten de bioscoopdeuren. De vraag is waarom niet. Omdat er niets rauws aan de film zit. Emotioneel werkt Le temps qui reste eigenlijk als een soap: de intensiteit is te gedoceerd en laat te weinig ruimte voor reflectie. We kunnen leeglopen tijdens het kijken maar dat is het dan. Ozon probeert de kijker van z’n stuk te brengen maar zodra dat lukt, krijgt die kijker een aai over zijn bol. Zie het zo: Sous se sable boeide langer omdat die aai uitbleef. Le temps qui reste had op zee misschien orkaankracht maar eenmaal aan land is het niet meer dan een flinke storm.

Ronald Rovers