Le magasin des suicides

Op naar de zelfmoordshop

  • Datum 29-11-2012
  • Auteur
  • Gerelateerde Films Le magasin des suicides
  • Regie
    Patrice Leconte
    Te zien vanaf
    01-01-2012
    Land
    Frankrijk
  • Deel dit artikel

Patrice Leconte bekijkt de wereld ondersteboven in zijn 3D-zelfmoordsprookje Le magasin des suicides.

Op de tarotkaart van ‘de gehangene’ staat een intrigerend plaatje. We associëren het met doem en dood. Maar die man hangt dan wel, ondersteboven, hij heeft wel zijn ene been koket achter het andere gekruist. Als een danser die op het punt staat de zwaartekracht te tarten. Een omgekeerde wereld.
De Franse filmregisseur Patrice Leconte (bekend van gevoelige nineties-drama’s als La fille sur le pont en Ridicule) laat iets vergelijkbaars zien in zijn eerste animatiefilm Le magasin des suicides. De wereld is duister en depressief. Zelfmoord een epidemie. En toch zit er grote creativiteit en humor in de manier waarop de klanten van de zelfmoordshop van de familie Tuvache een einde aan hun leven kunnen maken.
Ze verkopen stroppen in alle soorten en maten, giftige spinnen, samoeraizwaarden voor dappere depressieven en roestige scheer-
mesjes (als het mislukt heeft u in ieder geval tetanus). Hun devies: niet dood, geld terug.
Je zou er bijna vrolijk van worden in die sombere stad (getekend in Les triplettes de Belleville-stijl) waar de lach dood is en de zelfmoordenaars als mussen van het dak vallen. Van recessie komt depressie, zingt de film, die daardoor (evenals de graphic novel die Leconte samen met tekenaar Jean Teulé zelf tot scenario bewerkte) bijna visionair wordt, maar nooit echt maatschappijkritisch.
Want die grap van die omgekeerde wereld kan natuurlijk geen hele film lang werken. Maar waarom eigenlijk niet, vraag je je af als de toon lichter wordt na de geboorte van baby Alain die helemaal niet dood wil, maar leven. Stiekem fantaseer je over nog meer kommer en kwel, want vader Mishima, moeder Lucretia, dochter Marilyn en zoon Vincent zijn zo leuk in hun wanhopige pogingen om de levenslust van Alain te breken. En daar zit ‘m natuurlijk de makke: dood is drama, leven is dramatisch saai. Als film een even dun lijntje is als het leven, dan balanceert Le magasin des suicices net aan de goede kant, de film is amusant, maar flinterdun, de 3D dient vooral het gevoel dat we naar een kijkdoos zitten te kijken. Er zit dus niets anders op om dat alles én het happy end op de koop toe te nemen en te genieten van deze aangenaam fluffy variant van Tim Burton en de Addams Family.

Dana Linssen