Le fils de l’autre

Hoe had je leven eruit gezien als je aan de andere kant van de grens was opgegroeid? Een intrigerende vraag, waarvan Le fils de l’autre de dramatische implicaties angstvallig uit de weg gaat.

Als er een plek in de wereld is waar het nogal wat uitmaakt wie je ouders zijn, dan is het wel de strook land die vroeger Palestina en nu Israël heet. Om daar een drama te situeren over twee jonge mannen die ontdekken dat ze als baby zijn verwisseld — natuurlijk: de één Palestijns en de andere joods-Israëlisch — is een gedurfde onderneming. Maar de Franse filmmaker Lorraine Lévy komt in Le fils de l’autre nauwelijks verder dan het opkwasten van enkele potentiële conflicten, om die vervolgens met een grof plamuurmes weer glad te strijken.
In interviews hecht Lévy eraan te zeggen dat ze geen politieke film wilde maken. Als er een Oscar bestond voor naïviteit, dan zou die haar van harte gegund zijn, al is het een kwaliteit die in een minder conflictueuze setting beter tot zijn recht zou komen. Want wat blijft er over als je de sociale ongelijkheid tussen joodse Israëli’s en de achter een hoge muur opgesloten Palestijnen reduceert tot achtergrond?
Lévy vindt er een uitweg voor door de nadruk te leggen op familiedynamiek. Ze besteedt veel aandacht aan de omgang van de moeders en vaders met de pijnlijke kwestie. De vrouwen leggen contact, terwijl de twee mannen ruzie beginnen te maken. Helaas is het een fantasieloos uitgewerkt cliché, dat afleidt van de veel boeiender identiteitscrisis waarin beide jongens terechtkomen. Joseph is plotseling geen jood meer en Yacine krijgt te maken met een loyaliteitsconflict. Hij heeft veel te winnen bij zijn nieuwe status als kind van Israël, maar is hij dan geen verrader, zoals zijn broer zegt? Yacine, die al wat meer van het leven heeft begrepen dan Joseph, wil echter best proeven van het leven aan de andere kant van de muur. Toch weet uiteindelijk ook Joseph iets van waarde te vinden bij zijn Palestijnse familie: mooie muziek. Gelukkig maar.

Sasja Koetsier