LE BUTTANE

Blu Blu slaapt in een kuise nachtjapon

  • Datum 07-10-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films LE BUTTANE
  • Regie
    Aurelio Grimaldi
    Te zien vanaf
    01-01-1994
    Land
    Italië
  • Deel dit artikel

Maurizio (Marco Leonardi)

Le buttane begint met opgewekte muziek en eindigt daar ook mee. Maar tussen begin en eind horen we een aantal hoeren het melancholische lied ‘Cuori infranti’ zingen, een lied over twee gebroken harten. De film zit er vol mee, met gebroken harten. Risico van het vak, zo blijkt uit Le buttane. Hoeren komen er maar zelden met een schrammetje vanaf.

Aurelio Grimaldi is een eigenzinnige regisseur. In zijn eerste film, La discesa di Aclà a Floristella, overdreef hij in vormgeving tot aan de grens van de kitsch. Zijn tweede film La ribelle was veel ingetogener, maar wist te verrassen met een van de personages, een werelds ingestelde non. Le buttane is de verfilming van Grimaldi’s eigen verhalen. De film, die tijdens het Filmfestival Rotterdam 1995 terecht de prijs van de Nederlandse filmcritici won, is een indrukwekkend, realistisch gefilmd portret van het leven van hoeren in Palermo.

Wachttoren
Veronica is de eerste die wordt geïntroduceerd. Ze loopt mooi en zelfbewust naar het bordeel waar ze werkt. Eenmaal binnen zitten de mannen al op een rij te wachten, alsof ze bij de dokter komen. Veronica laat de mannen een voor een binnenkomen, soms laat ze hen zichzelf wassen. Ze zorgt voor ze en bevestigt ze: "Je maakt me helemaal wild!". We zien wel dat dat niet waar is.
Maurizio bezoekt geregeld een oudere, homoseksuele klant. Hij moet er duidelijk meer moeite voor doen om zich in zijn rol te schikken dan Veronica. De afkeer van Maurizio wordt door Grimaldi sterk verbeeld door hem na de seks flink boenend onder de douche te filmen. Maurizio wordt door de man uitgenodigd om mee naar Mexico te gaan. Tijdens het volgende bezoek van Maurizio zien we de man dood op de grond liggen terwijl Maurizio gehaast zijn kasten doorzoekt.
Ook de jonge hoer Blu Blu heeft weinig vrede met haar bestaan. Ze is agressief en bezorgt twee Jehova-getuigen de schok van hun leven met haar cynische kijk op het geloof. Ze krijgt de Wachttoren, maar kan het niet lezen omdat ze analfabeet is. Ze wast zich grondig, om daarna in een kuise katoenen nachtjapon naar bed te gaan. Maar dan wordt ze nog steeds niet met rust gelaten. In haar nachtmerries trekken tientallen piemels in parade voorbij.
Milù bereidt op kerstavond na haar werk in haar eentje het eten, terwijl haar zoontje een eenzame kerst heeft op zijn kostschool. Als hij later tegen zijn moeder zegt dat hij niet meer terug wil naar die school, wordt ze kwaad en roept ze dat hij wél terug moet en dat hij niet mag huilen. Totdat ze zichzelf ook niet meer kan inhouden. Nog één jaar, zegt ze huilend, dan kunnen we uit deze rotstreek weg.

Geweld
Grimaldi is voor Le buttane zeer zorgvuldig te werk gegaan. Hij toont het leven van hoeren in Palermo op een kale, niet romantiserende manier, die doet denken aan een documentaire. Door deze documentaire stijl maakt hij duidelijk dat hij iets wil laten zien van het reële hoerenleven. Dat echte hoerenbestaan is weinig romantisch, zelfs weinig erotisch. Dit kan een teleurstelling zijn voor mensen die eigenlijk trek hebben in seksuele opwinding, maar tegelijk willen kunnen zeggen dat ze een verantwoorde, artistieke film gaan bekijken. Grimaldi weet de vele naakte lijven, al dan niet neukend, zo te filmen dat de toeschouwer zich niet ongemakkelijk voyeuristisch gaat voelen.
Grimaldi’s zorgvuldigheid uit zich ook op een andere manier. Hij ontloopt het grote en kleine geweld waar hoeren mee te maken hebben bepaald niet. Als Liuccia drie mannen heeft afgewerkt, mishandelen ze haar en pissen als ultieme vernedering ook nog eens op haar lichaam. Grimaldi kiest er voor deze grove scène via de schaduwen laten zien. Doordat je niet precies kunt zien wat er allemaal gebeurt maakt de scène des te meer indruk. De mannen slaan haar, je hoort haar kermen, ze pissen op haar, verkrachten ze haar ook nog eens?
Belangwekkende observaties zijn terloops in het verhaal verwerkt. Als Liuccia bijvoorbeeld met bloemen uit de auto stapt van een klant, reageren de andere hoeren jaloers en vijandig. "Hij is vast niet uit Palermo, hij komt misschien wel uit Napels!" Grimaldi verwijst hiermee impliciet naar de armoede in Zuid-Italië.
Grimaldi neemt met Le buttane de hoeren, maar ook het publiek uiterst serieus. Hij heeft geen sociaal drama willen maken, waarbij het publiek de sociaal meest gewenste code door de strot wordt geduwd. Door zijn mededogen en betrokken manier van filmen laat hij echter wel degelijk zien waar hij staat. Le buttane is een prachtige, ontroerende film waarin hoeren net als ieder ander meestal niet in staat zijn om aan hun rol in het leven te ontsnappen. Als ze dat al willen.

Claudi Hulshof