Las hijas de Abril

Valeria is zeventien wanneer ze zwanger wordt. Mateo, de vader van het kind, is ook nog heel jong. Toch kunnen ze de hulp van Valeria’s moeder Abril missen als kiespijn.

Las hijas de Abril speelt zich grotendeels af in Puerto Vallarta, een bekend vakantieoord in Mexico. Dat wordt bijvoorbeeld duidelijk wanneer we Mateo koffers zien slepen voor Amerikaanse toeristen. Zijn vader bezit een hotel in de stad en is natuurlijk niet blij met het vroege ouderschap van zijn zoon. Valeria sombere halfzus Clara schakelt de hulp in van moeder Abril, met wie ze kennelijk weinig contact hadden. Valeria’s vader blijkt elders een geheel nieuw gezin te zijn gestart en reageert opvallend vijandig wanneer Abril om hulp komt vragen voor hun dochter. Waarom? Zoals vaker in de films van Michel Franco (Después de Lucía, Chronic) moet je op de details letten om een vermoeden te krijgen van wat zich achter het verhaal verschuilt. Het moment waarop Valeria’s moeder haar eerste leugen vertelt komt zo achteloos, dat je het bijna mist.
Las hijas de Abril werd vorig jaar in Cannes genomineerd voor de Prix Un certain regard en uiteindelijk beloond met de speciale juryprijs. De film werd chronologisch geschoten na een kennismakingsperiode van een week, zodat de vier hoofdrolspelers uitstekend op elkaar zijn ingespeeld. Debutante Ana Valeria Becerril speelt een geloofwaardige tienermoeder — vervuld van pril geluk, jeugdige arrogantie en onbestemde angst — maar het is vooral de Spaanse actrice Emma Suárez die de film thematisch tot leven brengt. Las hijas de Abril gaat over de concurrentie tussen de generaties en de plot is een psychologische thriller waardig. Maak je je aanvankelijk vooral zorgen om de kwetsbare pasgeborene en haar veel te jonge ouders; gaandeweg wordt duidelijk dat de hulp van Valeria’s dominante en narcistische moeder geen grenzen kent.
Michel Franco stuurt de kijker heel voorzichtig: met lange takes zonder opsmuk, een laag tempo en veel ogenschijnlijk triviale details. Vrijwel elke belangrijke gebeurtenis wordt van dramatische gebaren ontdaan. De bevalling van het kind wordt zelfs helemaal overgeslagen. Franco weigert ook consequent de motieven van zijn personages toe te lichten. We moeten ze aanvoelen, vermoeden… De passieve Valeria, Mateo en Clara gaan daardoor enigszins irriteren, maar Franco’s strategie betaalt zich volledig uit in de onthutsende tweede helft. Las hijas de Abril overvalt je. Wat bezielt Abril?, vraag je je af. Hoe oud was ze toen zij haar dochters kreeg? Houdt ze eigenlijk wel van ze? Helemaal doorgronden kunnen we haar niet, maar je blijft kijken en proberen.

Barend de Voogd