LANG & GELUKKIG

De hilarische familievoorstelling van het RO Theater heeft een filmversie gekregen, lang & gelukkig. Veel pret met ontspoorde sprookjesfiguren maar soms zou je willen dat het meer was.

Het Sprookjesbos heet het bejaardentehuis waar we via een close-up van een glaasje advocaat onze entree maken. Maar hoe zit het ook alweer met die sprookjes? De licht dementerende bewoners beginnen de boel door elkaar te halen. Was het nou Assepoester of Roodkapje? Plotseling stappen ze dwars door het op de wand van de recreatiezaal geschilderde bostafereel de sprookjeswereld binnen. Een vriendelijke bejaarde schuifelt met een verwonderde glimlach als goede fee tussen de kartonnen bomen door.
Hoe filmisch die fraaie overgang naar sprookjesland ook is, lang & gelukkig blijft zich van begin tot eind afspelen in een wereld die nadrukkelijk uit nepdecors bestaat. Het is alsof we verdwaald zijn in een wonderlijk theaterstuk, en dat is niet alleen omdat regisseur Pieter Kramer al sinds Theo & Thea duidelijk heeft laten merken een broertje dood te hebben aan realisme. De familiefilm lang & gelukkig is de bioscoopversie van de succesvolle, eveneens door Kramer geregisseerde theatervoorstelling van het RO Theater.

Ederveen
Dat betekent veel pret met een kluchtige verzameling sprookjesfiguren, aangevuld met vette knipogen en eigenzinnige nieuwe wendingen. Dus vindt Roodkapje het best spannend om te flirten met de wolf, hier in de gedaante van een ruige rocker. Assepoester, een verpleegster uit het huis, verheugt zich op het bal van prins Roderick, maar die valt niet op meisjes. De boze stiefmoeder (Arjan Ederveen) komt na een zwoele internet-chat met de directeur van Sprookjesbos uit Wit-Rusland gevlogen om hier haar slag te slaan. Haar nare stiefdochters heten Paris en Hilton — alweer een knipoog, begrijpt u wel.
De malle vondsten volgen elkaar in hoog tempo op, en of dat hilarisch is of eigenlijk een beetje te veel van het goede, is een kwestie van smaak. In ieder geval heeft het er alle schijn van dat deze omzetting van theater naar film nogal gemakkelijk is opgevat. Geen kwaad woord over de schitterende vormgeving van Vincent de Pater en, toegegeven, er zijn ook veel leuke grappen, maar deze vrolijke speurtocht naar liefde en geluk blijft toch voornamelijk een uit de hand gelopen verzameling van variéténummers waarin alle acteurs meervoudige rollen spelen. Met misschien een iets te hoog gehalte Ederveen, die met blonde pruik, bril en bekende maniertjes weer heel nadrukkelijk Ederveen is.
Soms ontstaat er iets wat daar bovenuit stijgt, zoals wanneer Assepoester en Roodkapje quasi-onverschillig en tegelijk nieuwsgierig over jongens praten. Of wanneer de jongensachtige wolf worstelt met zijn stoere imago op een moment dat hij het liefst gewoon zou toegeven aan zijn verliefdheid. Dan valt de karikatuur plots op een aandoenlijke manier samen met tienergevoelens die van alle tijden zijn.
Een gemiste kans is ook dat er ondanks een aantal heerlijke liedjes geen echte musicalsfeer ontstaat, zoals destijds wel het geval was met Kramers meesterwerk ja zuster, nee zuster. Dat was briljant, lang & gelukkig komt niet veel verder dan vermakelijk.

Leo Bankersen