La vie d’une autre

Sylvie Testuds debuutfilm gaat over een vrouw die denkt dat ze jonger is dan ze is.

Op de avond van haar 26e verjaardag belandt Marie met een jongen in bed. Als ze wakker wordt is ze vijftien jaar ouder. Ze blijkt te wonen in een kast van een huis in hartje Parijs, is getrouwd met haar vlam van toen, moeder van een zoon en directeur van een grote investeringsmaatschappij. En ze heeft geen enkele herinnering aan wat er in de tussenliggende jaren is gebeurd. Een onwaarschijnlijk gegeven, maar hé, dit is film. Met een aansprekend hoofdpersonage en een vernuftig plot zijn we bereid overal in mee te gaan.
Jammer genoeg blijft debuterend regisseuse Sylvie Testud (actrice in onder andere Lourdes) volkomen steken in het vergezochte uitgangspunt van La vie d’une autre, dat ze ontleende aan een roman. Voor Juliette Binoche, die ze voor de hoofdrol wist te strikken, valt er weinig eer te behalen. Binoche kan in handen van goede regisseurs (Haneke, Hou Hsiao-hsien) tot grote hoogte stijgen, maar hier slaat ze de plank vaak mis. In de rol van een vrouw die denkt dat ze jonger is dan ze is, schakelt ze van dramatische vertwijfeling naar kolderiek gestuntel, zonder dat ze ontroert.
Marie probeert te begrijpen wat er sinds die ene gelukkige avond van haar geworden is. Een onmogelijke opgave, omdat het scenario steeds maar informatie toevoegt — een scheidingsprocedure, een dode vader, een breuk met haar moeder, een affaire met een collega. Het duizelt de kijker nog meer dan Marie zelf. Een paar minuten voor het abrupte en onbevredigende einde zegt Marie’s echtgenoot: "we maken elkaar al vijf jaar kapot." Die informatie had het publiek drie kwartier eerder kunnen boeien, maar nu niet meer. Net als Marie realiseert ook de film zich te laat waar het eigenlijk om had moeten gaan, al die tijd.

Sasja Koetsier