LA NIÑA SANTA

Suggestie is alles in La niña santa van de Argentijnse Lucrecia Martel. Alle grote emotionele reacties zijn zorgvuldig weggefilterd.

Het is een merkwaardig elektronisch muziekinstrument, de theremin.
Wat je ziet zijn twee antennes en een kastje. Wat je niet ziet zijn de elektromagnetische velden rond de antennes, velden die bespeeld kunnen worden door een massa — meestal de handen — waardoor een verschil in toonhoogte en luidheid ontstaat. Woeeee-ieeeee-joeeee. Als thereminist bestuur je de geluidsgolven op het gehoor, er komt geen toets, pedaal of klep aan te pas. Je beweegt slechts je handen in de ruimte.
Het is een merkwaardige film, La niña santa van Lucrecia Martel, die eerder het gelauwerde La ciénaga maakte. Wat je ziet zijn twee hartsvriendinnen. Amalia (een overtuigend stuurs kijkende Maria Alché) woont samen met haar gescheiden moeder Helena en oom Freddy in een door henzelf gerund hotel. Samen met Josefina gaat Amalia elke dag naar katholieke koorlessen. Terwijl de dames roddelen over ontluikende seksualiteit, wordt er bij het catechismus gesproken over de roeping. Wat wil God dat ik doe en hoe weet je dat het God is die je roept en niet de duivel?

Zwembad
In het hotel arriveert ondertussen een roedel keel-, neus- en oorartsen voor een medisch congres. Moeder Helena, al niet zo jong meer maar nog wel buitengewoon aantrekkelijk en net op de hoogte gesteld van het feit dat haar ex-man inmiddels een tweeling bij zijn nieuwe vrouw verwacht, ruikt kansen. Vooral dr. Jano wekt haar interesse.
Deze moet echter niets van haar aanraking hebben, niet omdat hij getrouwd is, maar omdat hij liever anoniem, in een menigte op straat, tegen een jongedame aanschurkt. Handen in de zakken en, hup, het kruis lichtjes naar voren duwen. Tijdens een thereminsessie op straat ontmoet hij zo Amalia. Het is nét een aanraking, genoeg voor verstrekkende gevolgen.
Wat je niet ziet in La niña santa zijn juist deze verstrekkende gevolgen. Net als dr. Jano raakt regisseur Martel de hoofdpersonen en gebeurtenissen in het dorpje telkens eventjes aan. Suggestie is alles. Alle grote emotionele reacties zijn zorgvuldig weggefilterd, die geven alleen maar te veel duidelijkheid. Er valt geen mens op een biecht te betrappen, de redenen van gedrag moeten juist in de lucht blijven hangen. Vandaar de grote hoeveelheid details en ambiguïteiten: het oorprobleem van Helena, de keel van dr. Jano, het gedoe bij het zwembad, de andere overspelige arts. Zelfs de vraag of Amalia wel seksueel geïntimideerd is, of dat ze slechts haar roeping heeft gevonden, valt niet te beantwoorden. De suggesties spreken elkaar namelijk ook tegen.
De regisseur gedraagt zich met deze film als een thereminist, met de ogen gesloten en de oren open, van de ene naar de andere toon variërend en weer terugkomend bij de begintoon. Om deze vervolgens direct weer te verlaten. Woeeee-ieeeee-joeeee.
Vermoeiend voor mensen die de moeite niet willen nemen, de moeite waard voor alle anderen.

Mike Naafs