LA MAREA

Dwaallicht aan zee

  • Datum 09-12-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films LA MAREA
  • Regie
    Diego Martínez Vignatti
    Te zien vanaf
    01-01-2007
    Land
    Argentinië/België
  • Deel dit artikel

la marea is een prachtig zeegedicht over een jonge rouwende vrouw die haar stadsappartement inruilt voor een houten hut aan zee.

la marea opent met een minutenlang uitzicht op zee, begeleid door Mahlers Adagietto. Gelogen: door de lengte van dat shot en door die muziek en het zeeruisen vergeet je gemakkelijk dat er nog een beeld vóór zat. Een jonge vrouw, kleren en haar pikzwart, die gelukkig of eerder hooghartig naar de camera glimlacht. Je hebt haar nog niet goed en wel gepeild of ze is weer weg. Haar plaats ingenomen door de zee en Mahler, en door alle associaties die je bij zo’n melancholiek gekleurd zeezicht kunt hebben.
Na een minuut of drie, misschien ook vijf of acht, komt regisseur Diego Martínez Vignatti terug bij die vrouw, om vrijwel geen enkele scène van haar zijde te wijken. Haar wereld kantelt wanneer zij als enige een auto-ongeluk overleeft en zowel man als kind verliest. Met de berustende stilte van een beschermengel volgt de film Azul in haar moeizame, misschien wel onmogelijke rouwproces.
Azul ruilt haar stadsappartement in voor een houten hut aan zee; de drukke baan die ze ongetwijfeld had, maakt plaats voor een door de getijden geregeerd kluizenaarsbestaan van slapen, treuren en water halen. Geen muziek meer op de soundtrack: die wordt beheerst door de getijden en Azuls zwijgen. Wil je iets van haar onuitspreekbare verdriet meevoelen, dan zul je moeten kijken. Kijken en nog eens kijken, zolang de zon door de gaatjes in het hout naar binnen schijnt of het flakkerende kaarsje blijft branden.

IJzeren rugzak
Vignatti voerde de camera voor Carlos Reygadas’ japón (2002) en batalla en el cielo (2005). Net als Reygadas houdt hij van takes die zo lang zijn dat het getoonde er vanzelf mysterieus en dubbelzinnig van wordt; en net als zijn collega heeft Vignatti eerder poëtische ambities dan die van een verhalenverteller. Voortdurend wordt de grens tussen droom en werkelijkheid overspoeld, en dan zo soepel en vanzelfsprekend dat je het nauwelijks merkt.
Zoals in de eerste ochtend aan zee, een scène die bestaat uit twee langzame pans van Azuls bed naar de deur en weer terug. Twee keer zie je haar wakker worden van hetzelfde kettinggerammel en opkijken naar wie er in de deur staat: Vignatti volgt haar blik en gedachten en komt de eerste keer uit bij haar man en kind, de tweede keer bij een vreemdeling. Om snel weer bij haar terug te keren — slapend onder de dekens, alsof er niets is gebeurd en niemand is geweest. Door het venster zie je een man over het strand lopen. De vreemdeling van zo-even? Is hij wel een vreemde? Dromen we nog steeds? De prachtig gefotografeerde film, soms zo onscherp of verbleekt als gedachten en herinneringen kunnen zijn, barst van zulke scènes, sober, rijk, raadselachtig en beeldschoon tegelijk.
Aan hoofdrolspeelster Omar D’Allassana heeft Vignatti een magnifiek dwaallicht, of ze nu in de schemering voor zich uitstaart, een zwaargewonde hond naar huis tilt of zich met een soort ijzeren rugzak door de duinen ploegt om water te halen. De vraag die mij voortdurend bezighield: zal Azul ooit de zee ingaan?

Kevin Toma