LA BÛCHE

Kerstmis is de tijd van het jaar dat familieleden meer met elkaar omgaan dan noodzakelijkerwijs goed voor ze is. La bûche laat zien wat er kan gebeuren als onder dergelijke bewustzijnsvernauwende omstandigheden allerlei goed bewaarde geheimen naar buiten komen.

Familie, wat moet je ermee? Net zoals er mensen zijn die vinden dat je kinderen moet zien en niet horen, zo zijn er mensen die het een prettig idee vinden om familie te hebben, zolang je de personen waaruit die familie bestaat maar niet te veel hoeft te zien. Het belangrijkste is toch dat je elkaar steunt als het echt nodig is. Begrafenissen en feestdagen zijn genoeg om het familiegevoel in stand te houden en zelfs tussen die ontmoetingen dient, als het even kan, de nodige tijd te zitten.
La bûche begint echter vijf dagen voor Kerstmis met een begrafenis. Dat zet de toon voor een bitterzoete tragikomedie, die in veel opzichten de vergelijking met de gemiddelde familiereünie (of in ieder geval de mij bekende) kan doorstaan. Het begint als een irritant verplicht nummer, maar ondanks jezelf neurie je aan het einde van de avond — dronken, misselijk, tevreden — alle weeë (kerst)liedjes mee en denk je: dit zouden we vaker moeten doen.

Stroop
La bûche is het regiedebuut van Danièle Thompson, de dochter van komiek Gerard Oury en zelf bekend als co-scenariste van Cousin Cousine (1975) en La reine Margot (1993). Ze schreef het scenario van La bûche met haar zoon Christopher, die zelf de rol speelt van de uit een overspelige relatie geboren Joseph.
Aanvankelijk lijkt hun samenwerking echter op een mislukking uit te lopen. Dat komt door een combinatie van twee elementen: de personages zijn welgestelde Parijzenaren die continu, maar niet op een leuke manier over hun problemen zeuren, en de uit sentimentele kerstliedjes plus de stroop van Michel Legrand bestaande soundtrack, die pijn doet aan de oren, zonder dat duidelijk wordt dat dit muzikale behang een ironische bedoeling heeft.
Het mag daarom een klein wonder worden genoemd dat de film uiteindelijk toch een aanvaardbaar niveau weet te bereiken. Dat komt vooral doordat de verhaallijnen die de Thompsons trekken tussen de drie zussen, hun (gescheiden) ouders en de buitenwereld intrigerender worden naarmate de film vordert. De getalenteerde cast krijgt daardoor meer gelegenheid om het verhaal naar zich toe te trekken. Sabine Azéma is groots als Louba, de oudste zus die aan de kost komt als zangeres in een Russische nachtclub. De vaak niet helemaal sporende en daardoor altijd interessante Charlotte Gainsbourg maakt indruk als de jongste zus (en won een César voor haar rol). Terwijl Claude Rich een brommerig charmante pater familias is, die huizenhoog opziet tegen de reünie met zijn door Françoise Fabian gespeelde ex-vrouw.
Cameraman Robert Fraisse laat Parijs eruit zien zoals de lichtstad er rond Kerstmis hoort uit te zien en hoewel er zo op het oog geen nieuwe sterren aan de nachthemel staan, is het toch voldoende om een gevoel van zoet verlangen op te roepen. Met La bûche wordt in dit geval de traditionele kerstcake bedoeld die als allerlaatste gerecht op tafel komt, maar die slechts zelden wordt aangesneden, omdat men tegen die tijd meestal geen eten meer kan zien. Zo slecht is het met de film gelukkig niet gesteld.

Oene Kummer