L’ HOMME DU TRAIN

Wie helden zoekt, kan de films van Patrice Leconte overslaan. Voor zijn personages is het leven altijd een maatje te groot. In zijn beste tragikomedies zorgt het voor melancholie en ontroering, maar in L’homme du train lukt dat niet. Jean Rochefort en Johnny Hallyday zitten bekneld in een gemakzuchtige film.

Soms zou je willen dat Patrice Leconte eens een zware persoonlijke crisis doormaakt. De 56-jarige filmmaker maakt al bijna dertig jaar keurige, smaakvolle films, die zich zeer bewust zijn van hun eigen keurigheid en goede smaak. Films waar geen kijker zich een buil aan valt, omdat ze — inderdaad — smaakvol en keurig zijn.
Leconte is het redelijke alternatief in de Franse filmwereld. Hij is een vakman, die ambachtelijk hoogstaand werk aflevert. Er is niets tegen vakmanschap, maar het is niet genoeg. Lecontes films zijn nooit een straf om te zien, maar meestal missen ze net dat beetje meer. Alleen zijn beste werk (Le mari de la coiffeuse, Le parfum d’Yvonne) raakt de kijker ook emotioneel. Leconte is een gelukkig mens, die tevreden is met zijn plaats in de Franse cinema. Als het aan hem ligt, blijft hij nog jaren stationair draaien. Ook in L’homme du train wil de motor niet op toeren komen. De film heeft de potentie van een geweldig drama, maar mist brille door Lecontes gebrekkige ambitieniveau.

Droevige hondenblik
L’homme du train brengt twee legendarische sterren samen: Johnny Hallyday en Leconte-regular Jean Rochefort. Hallyday speelt de bankrover Milan, die in een provincieplaatsje een hotel zoekt in afwachting van de slag die hij drie dagen later wil slaan. Het hotel blijkt gesloten en hij komt in contact met de oude vrijgezel Manesquier, die hem in zijn vervallen landhuis een slaapplaats aanbiedt. Het komt tot een vriendschap die is gebaseerd op het verlangen naar het leven van de ander.
Manesquier heeft als leraar Franse literatuur met zijn moeder een kabbelend leven geleid. "Ik miste alle grote momenten in het leven", merkt hij op. Milans leven ziet hij als het opwindende en spannende avontuur dat hij zich gewenst had. Milan verlangt juist naar het kalme leven van Manesquier, want hij is aan rust toe. Het levert humoristische scènes op als het voor het eerst van zijn leven aantrekken van pantoffels door Milan en het met een pistool leren omgaan door Manesquier, maar ontroerend wil het maar niet worden. Met zijn droevige hondenblik suggereert Rochefort een tragische dimensie, die nooit voelbaar wordt. Hallyday houdt zich uitstekend staande, wat niet al te moeilijk is, omdat zijn personage geen emoties maar een expressieloos gezicht verlangt.
L’homme du train is geen vervelende, maar wel een gemakzuchtige film. Natuurlijk is het leuk om Rochefort en Hallyday samen in een film te zien, maar Leconte lijkt te denken dat dat al genoeg is. Het dunne, kabbelende scenario eist te weinig van de twee sterren. Op de set zal het vast gezellig zijn geweest. Wie zet Leconte eens op scherp?

Jos van der Burg