L’ amant double

Tweelingen, dubbelgangers, spiegels, femmes en hommes fatales: François Ozon gaat helemaal los in L’amant double.

Campy erotiek en erotische camp galore in François Ozons thrashy thriller L’amant double, de film die je wist dat Ozon zou maken. Zo’n film begin je vanzelfsprekend met een beeldvullend shot van een vagina, om precies te zijn die van Chloé, die van haar gynaecoloog het advies krijgt naar een therapeut te gaan om van haar vage gastro-intestinale klachten af te komen. Chloé wordt gespeeld door actrice/model Marine Vacth — op haar veertiende ontdekt in een H&M-winkel — die ook de callgirl speelde in Ozons Jeune & jolie (2013) en die acteert met de gereserveerdheid en distantie van een model dat over de catwalk paradeert. In deze thriller past die acteerstijl trouwens perfect. Ozon liet zich inspireren door The Lives of the Twins, het boek dat Joyce Carol Oates onder het pseudoniem Rosamond Smith publiceerde.
Enter psychiater Paul, gespeeld door Jérémie Renier — op zijn vijftiende ontdekt door de Dardennes — die zoveel schoonheid op de sofa maar moeilijk kan weerstaan, maar hij klampt zich vast aan het laatste zuchtje beroepsethiek. Tot de gevoelens wederzijds blijken en Chloé, min of meer op hetzelfde moment, haar klachten kwijt is. Ze trekken bij elkaar in en alles lijkt totaal te mooi om waar te zijn. Zoals Chloé inderdaad ontdekt in een doos met Pauls parafernalia en tijdens een bustocht door de stad, wanneer ze Paul voor de deur van een onbekend kantoor met een onbekende vrouw ziet praten. De volgende dag keert ze terug en ontdekt dat daar ook een therapeut gevestigd is die bij nader inzien als twee druppels water op Paul lijkt, maar er een andere naam en een andere therapeutische methode op nahoudt: het sadomasochisme.
Ozon gaat vervolgens helemaal los op de heerlijk gekunstelde plot en stereotypen van dominantie en onderworpenheid. Chloé verandert van slaaf in meester — pegging iemand? — wat natuurlijk een campy metafoor is voor haar genezing, inclusief een droomsequentie waarin ze fantaseert over een trio met de beide broers. Gezien de onwaarschijnlijk hoge frequentie van dubbelgangers en tweelingen en wandvullende spiegels is het trouwens niet ondenkbaar dat de hele film zich afspeelt in Chloé’s verdraaide fantasie.
L’amant double heeft de stilering en camp maar ook de rijkdom en het plezier van Brian De Palma’s thrillers — vooral Body Double (1984) en Passion (2012) — waarbij je voortdurend beelden uit andere thrillers denkt te herkennen, maar toch een volstrekt eigen verhaal krijgt voorgeschoteld. Alleen al het verschijnen van Jacqueline Bisset is een interessante echo uit de filmgeschiedenis, maar via De Palma is ook Hitchcock nooit ver weg. De bizarre twist die de film bijna als een coda serveert en die het idee van parasitaire tweelingen definitief tot het motief van de film maakt — wie van de twee is ’the evil twin’? — moet echt zo gekunsteld zijn. Precies goed.

Ronald Rovers