L.A. Confidential

Moord, corruptie en een fatale vrouw

Bud (Russell Crowe) speelt met Lynn (Kim Basinger) of andersom

De Amerikaanse schrijver James Ellroy schijnt ook hier te lande een vaste schare liefhebbers te hebben. Achter titels als The Black Dahlia en The Big Nowhere gaan onvervalste misdaadromans schuil die meestal verhalen over het corrupte leven in het Los Angeles van de jaren vijftig. Het boek L.A. Confidential – in de Nederlandse vertaling verkrijgbaar onder de titel Strikt vertrouwelijk – is nu door regisseur Curtis Hanson verfilmd tot iets wat op een film noir moet lijken, maar door een overdaad aan clichés blijft hangen in een trendy aftreksel van het genre.

Denkend aan de zwart-wit policiers uit die roemruchte periode van de jaren vijftig zie je de beelden meteen voor je. De private eye die in een taxi springt en op gehaaste, maar gedecideerde toon tegen de chauffeur roept: “follow that car“. Of het animeermeisje dat het normaliter alleen maar voor het geld doet, maar als een blok valt voor de held, het type ruwe bolster met een hart van goud.

In deze wereld van de keiharde misdaad, corrupte politie-agenten, meedogenloze mafia-bazen, doortrapte callgirls en op roddels jagende reporters is het voor een filmmaker aangenaam toeven. Dat moet ook regisseur Curtis Hanson, vooral bekend van The Hand That Rocks the Cradle, gedacht hebben. Helaas is L.A. Confidential de zoveelste mislukte poging om het succes van Chinatown, met de onvergetelijke Jack Nicholson, te evenaren. De muziekscore van routinier Jerry Goldsmith is weliswaar op sommige momenten vrijwel identiek aan die van zijn illustere voorganger, maar het heeft niet mogen baten.

Recht in eigen hand
Los Angeles, kerstmis 1951. De vrijgezellen van het plaatselijke politiekorps, de LAPD, vieren de feestdagen achter hun bureaus, maar niet nadat eerst een grote lading sterke drank is ingeslagen. Het is meteen duidelijk met wat voor misdaadbestrijders we hier van doen hebben. Types die het recht in eigen hand nemen, net zo corrupt en agressief zijn als de zware criminelen zelf en voor een luttel bedrag van vijftig dollar een achterbakse verslaggever van dienst zijn.

Korte tijd later wordt er een gruwelijke overval gepleegd in een plaatselijke bar, waarbij een voormalige rechercheur dood wordt aangetroffen. Deze lugubere moord is het startsein voor het beproefde whodunit-verhaaltje, dat in film noirs nu eenmaal de rode draad vormt. Het hele scala aan personages dat daarbij hoort wordt uit de kast getrokken. De drugsdealende mafia-jongens, de magistraat met een homoseksuele voorkeur, de steenrijke producent van pornofilms en de exclusieve callgirl waar iedereen voor valt, maar die een duistere rol speelt in het geheel. Een verwijzing naar het glamourvolle Hollywood blijft natuurlijk ook niet achterwege.

Na een hele trits langdradige schietpartijen, zestien subplots en 135 minuten totale speelduur is dan duidelijk hoe de vork in de steel zit. Ondertussen heb je al drie keer op je horloge gekeken of het nog niet is afgelopen.

Geen gevoel voor zelfspot
Het probleem met L.A. Confidential is dat de karakteristieke kenmerken van het genre weliswaar aanwezig zijn, maar dat onduidelijk blijft welke kant Hanson nu op wil. Is het toch bedoeld als een parodiërende versie – voelen we de knipoog – of wilde hij op een serieuze manier een ingenieuze film noir thriller maken?

Liefhebbers van cult, camp en overige over-the-top varianten zullen de film met enthousiasme binnenhalen. Het lijkt er echter op dat alles dat op de een of andere manier mislukt in zijn intenties, de laatste tijd in die vergaarbak terechtkomt. Op basis van een meer nuchtere waarneming blijven de hard-boiled personages uit L.A. Confidential hangen op het niveau van vervelende karikaturen. De dialogen vormen een lange opsomming van louter goedbedoelde one-liners. Agent: "We zijn op zoek naar duidelijke antwoorden." Pornobaas: "Iedereen wil wel ergens een antwoord op hebben."

Danny DeVito lijkt in het begin van de film nog goed gecast te zijn voor de rol van de razende reporter van het roddelblad Hush-Hush. Maar ook hij valt gaandeweg terug in een eendimensionale herhaling van een weinig origineel typetje. Het toppunt van onbedoelde drakerigheid is echter Kim Basinger in de rol van verleidelijk prostituée. Sinds 9½ Weeks geldt zij met haar volle boezem en getuite lippen als het geilste wat Hollywood aan actrices te bieden heeft. Je moet haar alleen niet laten acteren.

De enige die nog een beetje overeind blijft is de van origine Australische acteur Guy Pearce, die doorbrak met zijn rol in The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert. Hij speelt een ambitieuze en integere nieuwkomer die aanvankelijk niets moet hebben van de corrupte en gewelddadige methodes van zijn collega’s. Hij draagt weliswaar een fout brilletje, maar hij is wel overtuigend als een intelligente man met eergevoel, die uiteindelijk het complot ontrafelt. Het enige waar je na het zien van L.A. Confidential echter naar verlangt, is om voor de zevende keer Chinatown te gaan zien en te genieten van Jack Nicholson, alias Jake Gittes. Die had geen tuttig brilletje op zijn neus, maar gewoon een pleister.