KRÁMPACK

Evenals de jonge Nederlandse regisseur Johan Nijenhuis werkte de jonge Spaanse regisseur Cesc Gay bij de televisie. Evenals Nijenhuis situeerde Gay zijn tienerfilm aan de zonnige Spaanse kust, en evenals Costa! werd Krámpack een bioscoopsucces in eigen land. Het verschil: Waar Costa! schreeuwt, daar fluistert Krámpack.

Krámpack is op het eerste gezicht even licht en luchtig als het landschap waar het in gesitueerd is. Een lome zomer aan de Zuid-Spaanse kust brengt de boezemvrienden Dani en Nico voor twee weken weer bij elkaar. Dani’s ouders zijn net voor een vakantie naar Egypte vertrokken, en wanneer Nico per trein uit Barcelona arriveert, zijn de twee weken vrijheid in dat fantastische zomerhuis aan zee een heerlijk vooruitzicht. Twee jonge jongens, allebei zeventien jaar oud en allebei in de greep van hun tienerhormonen.
Trots streelt de slungelige Nico zijn keel, bij elke nieuwe slok de beweging van zijn adamsappel testend. Met ontblote bovenlijven liggen ze naast elkaar in bed, plannen smedend voor de komende dagen en pratend over de meisjes die ze zojuist in het naburige dorp hebben ontmoet. Danig geprikkeld bewijzen ze elkaar zonder enige gêne de seksuele dienst die in hun fantasievolle jongensjargon ‘krámpack’ is gaan heten en die als een verrukkelijke rode draad door de film loopt.

Salto’s
Krámpack, winnaar van de jeugdprijs in Cannes, de juryprijs in Miami en de persprijs in Chicago, is een ‘coming of age’-film waarin de seksuele ontdekkingstocht een innige jeugdvriendschap op de proef stelt. In zijn tweede speelfim volgt Cesc Gay zijn twee jeugdige helden op de voet tijdens hun seksuele escapades met elkaar en met de twee tienermeisjes Elena en Berta. Gaandeweg zal hij echter Dani’s ontluikende homoseksuele gevoelens openbaren, gevoelens die een onvermijdelijke wig zullen drijven tussen de jeugdvrienden en die de zoete zomer zullen vervullen van bitterheid.
In geen enkel opzicht voldoet Krámpack daarbij aan de clichématige ellende die een dergelijke dramatische constellatie doorgaans met zich meebrengt. Cesc Gay blijft subtiel in zijn waarnemingen, en in zijn hoofdstukindeling, die gepaard gaat met vrolijke tussentitels en even vrolijke muzikale intermezzo’s, blijft hij die lichte, luchtige toets aanslaan die Krámpack als tragikomedie uiteindelijk ook zo hartveroverend maakt.
Opmerkelijk is het volkomen natuurlijke en open spel van de twee jonge Spaanse acteurs Jordi Vilches als Nico en Fernando Ramallo als Dani. Hun onderlinge chemie werkt in de geenszins eenvoudige ‘krámpack’-scènes, en het is met name de debuterende Jordi Vilches die zijn achtergrond als circus-ster waarmaakt door plots in achterover-waartse salto’s de zee in te duiken, door volkomen gebiologeerd aan zijn motor te sleutelen, door bijna schouderophalend de meest droogkomische conversaties te voeren. Krámpack is een film die je aan vroege zomers herinnert, aan een onbezorgde tijd waarin alles nog open lag en al het onvermijdelijke nog stond te gebeuren. Een hartveroverend en uiteindelijk ook beklemmend avontuur dat zich zonder enige pretentie in simpele hoofdstukken ontvouwt. Waar Costa! schreeuwt, daar fluistert Krámpack, en behalve het publiek overtuigde het daarmee ook de kritiek.

Belinda van de Graaf