Killer Joe

Als een 21e-eeuwse Jeroen Bosch laat William Friedkin (The Exorcist) in donkerkomische tableaus de zeven hoofdzonden zien. Texas style.

Het gezin als hoeksteen wordt wel vaker failliet verklaard, maar zelden zo brutaal als in William Friedkins Killer Joe. Failliet verklaard, casco gestript en tot de grond toe afgefikt. We zijn in Texas, the lone star state, tegenwoordige tijd. Die lone star is niet toevallig ook het embleem op de aansteker van Matthew McConaughey, in andere films meestal een breed lachende ideale schoonzoon, hier een rechercheur die bijklust als huurmoordenaar. Mooie rol. Het systeem is dus niet alleen corrupt, het is dodelijk.
Heel Texas wordt te kakken gezet. De film opent praktisch met een beaver shot en eindigt in een slachtpartij. Daar tussen leren we de Smiths kennen, een gezin waarvan het gezamenlijk IQ op een goeie dag misschien net boven de honderd komt. Zij zijn het die Killer Joe inhuren om de alcoholische moeder te vermoorden zodat ze de 50.000 dollar verzekeringsgeld kunnen innen. Ma woont niet in dezelfde trailer als vader, zoon en dochter want ze is al jaren geleden ingeruild voor een jonger exemplaar. Dezelfde die in de openingsscène zonder slip de deur open doet.
Gebaseerd op Tracy Letts’ gelijknamige toneelstuk uit 1993 toont de film een ranzige, sardonische nachtmerrie. Overal wapperen Amerikaanse vlaggen om het saamhorigheidsgevoel te vieren maar mensen zijn alleen bezig ten koste van een ander vooruit te komen. In de caravan van de Smiths laat de flatscreen voor altijd een monstertruckrace zien en in de lokale cafetaria spelen voor altijd dezelfde cartoons. Hitchcocks beroemde van onder gefilmde glazen vloer uit The Lodger is hier de glazen vloer van een stripteasetent. Killer Joe ontmaagdt nog even de jongste dochter van het gezin en wat in de slotscène met een gefrituurd kippenvleugeltje wordt uitgevreten, zal niemand snel vergeten. Tableaus kortom van een of andere Texaanse mutatie van de hel waarin Friedkin de zeven hoofdzonden als een 21e-eeuwse Jeroen Bosch heeft vastgelegd. Een paar meer of minder kan ook.
In Pasolini’s Teorema werden alle leden van een rijk Italiaans gezin verleid door een mysterieuze verlosser, die hen transcendentale ervaringen gaf waar ze niet mee om konden gaan. Toch was daar nog sprake van hoop. Hier niet. In Killer Joe zijn alle leden van het gezin al lang verleid door het geld en is een huurmoordenaar nodig om orde op zaken te stellen. Van transcendentie heeft niemand ooit gehoord. Van moraal ook niet. Dat de huurmoordenaar de enige is die zich aan afspraken houdt en dus nog iets van moraal in z’n donder heeft, verandert Killer Joe in een carnaval van dolende zielen waarin Texas uitgewrongen in de blakende zon te drogen wordt gehangen.

Ronald Rovers