Kill Your Darlings

Michael C. Hall, beter bekend als Dexter, is in Kill Your Darlings voor de ver­­andering nou eens niet de moordenaar. Hij speelt het slachtoffer in een tragedie die de schrijvers van de Beat Generation van schaamte moet hebben vervuld.

Door Barend de Voogd

De homoseksuele David Kammerer werd in 1944 dood aangetroffen in de Hudson rivier. Jack Kerouac en William Burroughs, toen nog onbekende, jonge studenten, werden door de politie gehoord. Hun goede vriend Lucien Carr legde uiteindelijk een bekentenis af. De moordenaar was, zo leren we uit Kill Your Darlings, de eerste grote liefde van Allen Ginsberg, die nota bene de eerste editie van zijn beroemde gedicht Howl aan Carr opdroeg.
Daniel Radcliffe speelt, na James Franco in Howl (2010) en Tom Sturridge in On the Road (2012), een jonge en naïeve versie van Ginsberg. De zeventienjarige ‘Allen in Wonderland’ is net naar Columbia University gekomen, nog onzeker van zijn seksualiteit en raakt helemaal in de ban van de literaire rebellen die er de boel op stelten zetten. Vooral Carr (Dane DeHaan) betovert hem. Hij is een charismatische jongeman die de eerstejaars choqueert door in de bibliotheek pornografische passages van Henry Miller voor te dragen. Samen met Jack Kerouac (Jack Huston) en William Burroughs (Ben Foster) zoeken Ginsberg en Carr naar ‘The New Vision’; een moderne literatuur en poëzie, geboren in de jazzclubs, onder de invloed van benzadrine en stijf van het leven.
Alleen David Kammerer (Hall), vermoedelijk een gekwetste minnaar van Carr, waarschuwt. ‘I know who you are,’ zegt hij tegen de verliefde Allen. ‘We’re the ones he needs, but never wants.’
Radcliffe speelt een mooie, complexe hoofdrol. DeHaan, onlangs nog schandelijk onderbenut in de concertfilm Metallica: Through the Never, bewijst eveneens zijn talent. Zijn glaciale uitstraling is niet alleen betoverend, maar ook duister. Hoe de relatie tussen Carr en Kammerer precies in elkaar gezeten heeft, is nog steeds onderwerp van speculatie. Kammerer was veertien jaar ouder. Carr ontmoette hem op zijn elfde bij de padvinderij. Voor Ginsberg, die altijd openlijk schreef over zijn homoseksualiteit, moet de nasleep van de moord op Kammerer erg pijnlijk zijn geweest.
Scenarist Austin Bunn en regisseur John Krokidas deden er ruim tien jaar over om Kill Your Darlings op het doek te krijgen. De twee waren roommates op Yale en, net als veel anderen, geïnspireerd door het elan en de experimenteerdrift van de Beat Generation. Bewonderenswaardig dus, dat Kill Your Darlings verder kijkt dan de status van literaire popidolen die de Beat-schrijvers zo aankleeft. Krokidas en Bunn lenen uit de film noir en de nouvelle vague en vertellen een verhaal dat, behalve over een eerste liefde en een vurige passie voor de literatuur, ook gaat over hun eigen studententijd: de bravoure en het enthousiasme, de onzekerheden, de schaamte over je familie en de wreedheid van de jeugd.
Carr liet later zijn vermelding in Howl verwijderen en verzette zich zijn hele leven tegen de publicatie van And the Hippos Were Boiled in Their Tanks, waarin Burroughs en Kerouac over de moord schreven. Het boek verscheen pas in 2008. Carr werd zo goed als vergeten. ‘Some things, once you’ve loved them, become yours forever (…) They become part of who you are… or they destroy you.’

Doodsteek vrijheidsmythe

Verrukkelijk eenvoudig was het literaire leven in de jaren zestig en zeventig. Althans in mijn kringen, waarin Jack Kerouac de grote vrijheidsheld was.

Niet in politieke zin — daar hadden we Che Guevara voor — maar als wegwijzer in het leven. Kerouac liet zien hoe het leven geleefd moest worden: als in een road movie, altijd op weg van het ene avontuur naar het andere. Weg van de burgerlijkheid, met de twee d’s (drank en drugs) als stevig duwtje in de rug. Met de auto — bij voorkeur een oude Pontiac of Dodge — op weg naar de vrijheid. Over hoe die vrijheid eruit zag, was minder goed nagedacht. Het eindigde in mijn geval ermee dat ik mezelf na enige tijd terugvond als pindaverkoper op een strand in Zuid-Frankrijk. Geen kwaad woord over het verkopen van pinda’s, maar Kerouacs vrijheidsbijbel On the road leek iets anders te beloven. Was ik mislukt voor de Beat Generation of vertelde Kerouac en zijn schrijvende vrienden het sprookje dat de hippiegeneratie graag wilde horen? Zoals kinderen in Disneyverhaaltjes geloven, geloofde mijn generatie in de sprookjesvariant van vrijheid: je stapt in een auto, trapt het gaspedaal in en de vrijheid lacht je tegemoet. Dat oude naïeve beeld stelt filmmakers die nu nog iets over de Beat Generation willen maken voor een probleem. De tijd is voorbij dat ze Kerouac en zijn vrienden als romantische vrijheidslievende helden kunnen portretteren. In dat naïeve beeld trapt niemand meer. Maar hoe dan wel? Walter Salles worstelde ermee in On the Road. In zijn film zijn Kerouac en Neal Cassady romantische antiburgerlijke rebellen, maar ook seksistische assholes, bij wie vrouwen beter uit de buurt kunnen blijven. Zoiets noemen we een genuanceerd portret. Vernietigender is Kill Your Darlings, dat laat zien dat de geboorte van de Beat Generation geen onbevlekte ontvangenis was, maar meteen bezoedeld werd door een laffe moord. Ontluisterend hoe de latere hippiehelden zich in bochten wringen om zich van de moord te distantiëren. Zonder dat de makers het lijken te beseffen, geeft Kill Your Darlings de doodsteek aan de vrijheidsmythe van de Beat Generation. Het is het bekende verhaal van mannen en voetstukken. Hoog tijd om in de auto te stappen.

Jos van der Burg