KEEPING THE FAITH

Sinds Fight club verkeert Edward Norton in de eredivisie van het Amerikaanse acteursgilde. De absolute top heeft hij nog niet bereikt, maar zeseneenhalf miljoen dollar voor een filmrol is ook mooi. Met Keeping the faith presenteert de man die de moed heeft om grote filmrollen te weigeren zich voor het eerst als regisseur.

Met acteurs in Hollywood kan het snel gaan. Norton debuteerde vier jaar geleden in Primal fear als een in zichzelf gekeerde jongen die een bisschop vermoordt. Richard Gere mocht hem als advocaat verdedigen, maar kon niet voorkomen dat Norton de film subliem naar zich toetrok. Hollywood had weer eens een jeune premier. De op de universiteit van Yale in geschiedenis afgestudeerde acteur sloeg daarna niet op hol, maar stippelde zorgvuldig zijn carrière uit. Na optredens in onder meer Woody Allens Everyone says I love you en Tony Kayes American history X, waarvoor hij een Oscarnominatie kreeg, zette hij met Fight club een voorlopige kroon op zijn carrière. De rol van een verwarde yup die samen met Brad Pitt met geweld de consumptiemaatschappij te lijf gaat, paste hem uitstekend, want Nortons kracht ligt niet in heldenrollen. Zijn personages zijn leiders noch traditionele antihelden, maar ‘regular guys’ die zichzelf slecht kennen. Nortons altijd wat lome, slaperige blik, versterkt deze indruk.

Celibatair
Uit Keeping the faith, dat Norton niet alleen produceerde en regisseerde, maar waarin hij ook acteert, blijkt dat de man die een rol in Saving private Ryan afwees, ook zelf vindt dat in dit mannentype zijn kracht ligt. De film gaat over twee jeugdvrienden in New York, waarvan de een een doortastende rabbijn is en de ander een afwachtende priester. U kunt nu zelf raden welke rol Ben Stiller speelt en welke Edward Norton. De vriendschap komt onder druk te staan als een vroeger wederzijds schoolvriendinnetje (Jenna Elfman) hen komt opzoeken. Je hoeft geen joodse of christelijke profeet te zijn om te voorspellen dat haar bezoek tot liefde leidt, maar de vraag is natuurlijk wie de gelukkige wordt. Beide mannen hebben een beroepsmatige handicap: de priester wordt geacht celibatair te leven, de rabbijn behoort zijn vrouw uit joodse kring te rekruteren. De film lost het dilemma op een gemakzuchtige manier op.
Keeping the faith is een doorsnee romantische komedie. Het aardigst is de portrettering van de werkzaamheden van de rabbijn en de priester. Het tweetal, dat zich de ‘god squad’ noemt, probeert met swingende kerk- en sjoeldiensten hun geloofsgenoten de nieuwe tijd in te sleuren, wat hen niet door iedereen in dank wordt afgenomen. In potentie had dit conflict sterk drama op kunnen leveren, maar omdat het ondergeschikt is gemaakt aan de opbloeiende liefde, wordt het onbevredigend uitgewerkt.
Als visitekaartje van een debuterende regisseur zal Keeping the faith Hollywood ongetwijfeld bekoren, want Norton bewijst dat hij een formulefilm tot een goed einde kan brengen, al had de twee uur durende film makkelijk een half uur korter gekund. Keeping the faith is het werk van een gewiekste carrièreplanner, maar niet van een gedreven filmmaker. Ook als regisseur gaat Norton het nog ver schoppen in Hollywood.

Jos van der Burg