Keep on Keepin’ on

Eind februari overleed jazztrompetist Clark Terry, zelf relatief onbekend maar leraar en mentor voor grootheden als Miles Davis en Quincy Jones. De documentaire Keep on Keepin’ on, gemaakt in Terry’s laatste levensjaren, gaat niet over aftakeling, maar juist over hoe inspiratie voor eeuwig duurt

Wie recent de speelfilm Whiplash zag, zou kunnen denken dat lesgeven in de jazzwereld altijd gepaard gaat met grof geweld en door de ruimte vliegende stoelen. De documentaire Keep on Keepin’ on biedt tegenwicht: jazzlegende Clark Terry vervult zijn taken als mentor en docent met liefde en geduld. Alan Hicks’ intieme film toont de meester aan het werk, zelfs vanuit zijn ziekbed.
Hicks was net op tijd: Terry overleed op 21 februari jl.. De film werd gedraaid in zijn laatste vijf levensjaren, toen de trompettist met de "happiest sound in jazz" al zozeer aan de complicaties van diabetes leedt dat hij zelf niet meer kon spelen. Maar dat doet niets af aan zijn enthousiasme als docent en mentor voor Justin Kauflin, een jonge pianist en Terry’s nieuwste protegée. Vele gingen Kauflin voor in die rol: Terry was in zijn lange carrière scheutig met zijn kennis en kunde, en gaf les aan honderden muzikanten, waaronder grootheden als Miles Davis tot Quincy Jones; laatstgenoemde is te zien in de film, en staat op de rol als producent. Vele van Terry’s leerlingen streefden hun leermeester voorbij wat betreft internationale bekendheid.
Ook regisseur Alan Hicks was één van die leerlingen: als jazzdrummer kreeg de Australiër in de jaren nul les van Terry. Daar kwam de impuls om een film over Terry te maken vandaan, en na een paar jaar tevergeefs leuren met zijn plan besloot hij het gewoon zelf te doen. Gaandeweg leerde hij het filmmaken aan. Dat is te zien: Keep on Keepin’ on zal geen schoonheidsprijzen winnen, en de eindeloze zoektocht naar muzikale perfectie en persoonlijke expressie die de film portretteert, zijn achter de camera minder prominent. Maar de keerzijde is dat de film een zeldzame intimiteit heeft; niet voor niets ging hij op diverse festivals, waaronder IDFA, met publieksprijzen naar huis. Terry’s biografie wordt geschetst, en de gebruikelijke archiefbeelden en interviews met bewonderaars (waaronder jazzgrootheden als Herbie Hancock, Dianne Reeves en Roy Hargrove) zijn present. Maar het grootste gedeelte van de film toont simpelweg hoe Terry en Kauflin samen spelen, en het plezier dat daar van af straalt is meer dan aanstekelijk

Joost Broeren