Karsu

Eerst zie je een lief Turks meisje, maar als ze achter de piano plaatsneemt en zwoele jazz zingt hoor je iets heel anders. Zo vat een muzikant in de documentaire Karsu zijn verbazing samen.

Hetzelfde contrast toont het zonder enig commentaar gemonteerde begin van Karsu. De sensueel uitgebeelde drukte en gezelligheid van een Turks restaurant waar Karsu Dönmez (dochter van de eigenaar) haar melancholieke en romantische Engelstalige songs zingt. Hetzelfde meisje op school, een bijna achttienjarige tiener die in de economieles liever fluistert met vriendinnen. Dan: rode nagels, rode lippen. Optreden in een grote tent voor ontroerd publiek, waaronder haar vader.
Het is zelfs een beetje jammer dat Mercedes Stalenhoef (Carmen Meets Borat, ook over een meisje met een droom) terugvalt op een veel prozaïscher toon. ‘I hide a secret’ is de ondertitel en tevens de regel uit een van de liedjes die Karsu zelf schrijft, midden in de nacht als de stad stil is. Voor de film is het een suggestie die iets te veel belooft. Al is het opmerkelijk dat zo’n Turks-Nederlands meisje uit Osdorp, dat nog een echte halsstarrige puber kan zijn, toch al zo’n volwassen muzikaal talent is. De verleiding is dan groot om er te veel in te zien. Karsu ontkent hardnekkig dat haar liedjes over haarzelf gaan. Allicht heeft ze gelijk en zijn het gewoon heel mooi vertolkte puberfantasieën.
Haar talent blijft niet onopgemerkt. Het conservatorium ziet het nog als talent maar Karsu krijgt ook een uitnodiging om in het kader van een uitwisselingsproject in Carnegie Hall, New York op te treden. Dat trekt weer de aandacht van De Wereld Draait Door en wie weet komt de gedroomde cd binnen handbereik. Tegelijkertijd doet Stalenhoef de familiegeschiedenis uit de doeken. Karsu’s vader nam de wijk uit Turkije nadat hij wegens linkse activiteiten in de gevangenis had gezeten. Nu waakt hij over zijn dochter — liever geen al te intieme zaken in de film. Het vriendje komt pas in beeld als het officieel is.
Het levert een sympathiek en warm portret op, al zijn het bij elkaar misschien toch te veel impressies en verhalen waardoor het soms te vluchtig blijft. Maar die ontroerende ontboezeming van Karsu’s vader, die vertelt hoe de muziek van zijn dochter een nieuwe opening in zijn geest maakte, zullen we niet vergeten.

Leo Bankersen