Journey to the Shore

Romantisch spookverhaal

  • Datum 16-09-2015
  • Auteur
  • Gerelateerde Films Journey to the Shore
  • Regie
    Kiyoshi Kurosawa
    Te zien vanaf
    01-01-2015
    Land
    Japan
  • Deel dit artikel

Het ondermaanse en het bovenaardse komen samen in de wonderlijke odyssee die een rouwende vrouw aan de hand van haar overleden echtgenoot onderneemt.

De sfeer in Journey to the Shore wordt meteen in de beginscène neergezet met een close-up van pianolerares Mizuki. Ze heeft geen gezicht: we zien haar van opzij terwijl ze een leerling toespreekt, en haar zachte stem komt spookachtig tevoorschijn uit een dicht gordijn van sluik zwart haar. Wanneer dat gezicht even later toch in beeld komt, lijkt de ziel eruit weggespoeld. Wat er met Mizuki aan de hand is komt aan het licht nadat ze in de supermarkt haar tijdelijke troost heeft gevonden: mochiko, rijstebloem voor de bereiding van zachte, zoete, kleverige dumplings. Die zijn nog niet uitgestoomd of haar man doemt op, vanuit een donker hoekje in haar kleurloze appartement. Zijn plotselinge verschijning is heel wat opzienbarender dan Mizuki’s pragmatische reactie ("je hebt je schoenen nog aan") doet vermoeden: hij is namelijk al drie jaar dood. En sinds hij spoorloos verdween, is Mizuki zelf gereduceerd tot een levende schim.
Hij nodigt haar uit voor een reis langs de prachtige plekken en bijzondere mensen die hij tegenkwam toen hij vanuit het dodenrijk onderweg was naar haar. Zij stemt in. Daarmee begint een wonderlijk avontuur langs verhalen van deze en gene zijde, waarin Mizuki en haar geliefde Yusuke elkaar opnieuw vinden om elkaar uiteindelijk te kunnen loslaten. Een reis die van spijt, wrok en rouw naar berusting gaat, van land naar water. Journey to the Shore is een spookverhaal, maar niet bedoeld om bij te griezelen. Yusuke blijkt niet de enige rusteloze geest te zijn die nog even bij de stervelingen wil vertoeven. Schuldgevoel is vaak een drijfveer, en ook Yusuke weet dat zijn vrouw zich op meer dan één manier door hem verlaten voelt.
Moeiteloos vermengt Kiyoshi Kurosawa (Tokyo Sonata, Bright Future) banale taferelen met krachtige sfeerbeelden, die zich in hun weldadige Cinemascope-formaat beter laten ondergaan dan beschrijven. Mystiek hangt voortdurend in de lucht, maar dringt zelden op de voorgrond. Een waterval waar Mizuki bij toeval op stuit, dient zich in eerste instantie aan als een van die ‘prachtige plekken’ die Yusuke haar heeft beloofd. Geheimzinnig wordt het hier pas, doordat een jongetje haar vertelt dat zich vlak achter de waterval een poort naar het dodenrijk bevindt. Kurosawa gaat er niet verder op door en laat zo het mysterie intact. Hij bouwt zijn filmwerkelijkheid niet op uit verzonnen feiten, maar uit voorgestelde mogelijkheden. Dat geeft zijn werk een prettige openheid, die er in hoge mate de charme van bepaalt.

Sasja Koetsier