Journal de France

Eerbetoon van echtgenote en collega Claudine Nougaret aan documentairemaker Raymond Depardon, bekend van het Profils paysans-drieluik over het Franse platteland.

Meestal krijgen filmmakers het soort hagiografieën als Journal de France pas geserveerd als ze met pensioen zijn, maar de Franse fotograaf en documentairemaker Raymond Depardon en z’n vrouw en geluidsmedewerker Claudine Nougaret wilden de kijker niet langer laten wachten. En toegegeven, Depardons leven is jaloersmakend afwisselend. Dus in die zin: waarom wachten?
Maar in een andere zin: waarom zo? Waarom zo keurig chronologisch? En waarom zo weinig onderzoekend? Omdat, vertelt Nougarets voice-over, "Raymond altijd nog een film wilde maken met het materiaal dat nog in z’n archieven zat." Restjes opmaken dus.
Hoewel, dat klinkt misschien weer te negatief want in dat archief zit een heleboel interessant materiaal. Depardon bevond zich namelijk — eerst voor het door hem opgerichte fotoagentschap Gamma en later voor Magnum — vaak in het brandpunt van het wereldnieuws. In ’67 was hij na de Zesdaagse oorlog op de West Bank. Een jaar later zag hij Russische tanks Praag binnenrijden. In 1974 volgde een portret van de presidentscampagne van Valéry Giscard d’Estaing dat vervolgens verboden werd toen de politicus zichzelf in de montage terugzag. En zo gaat het door. Tussen al die historische momenten zitten actuele beelden van Depardon rijdend door Frankrijk, gebouwen fotograferend waar wij gewone stervelingen overheen kijken.
Hij merkt ergens op dat ie de hele wereld over moest reizen om nieuwsgierig te worden naar Frankrijk. Maar wat hij dan zo boeiend vindt laat de film in het midden. En dat is maar een van een reeks interessante vragen waarop je graag het antwoord zou willen zien. Journal de France is dus het best te bekijken als een korte introductie op Depardons andere werk maar niet als een karakterschets van een van Frankrijks beroemdste documentaristen.
Behalve een montage van archiefmateriaal is de film volgens Nougaret ook gemaakt om het proces zelf in de hand te houden, na een heleboel verzoeken aan Depardon om zich te laten portretteren. Da’s mooi en misschien zelfs verstandig, maar als kijker vraag je je onvermijdelijk af wat andere filmmakers ervan hadden gemaakt. Boeiend dus, maar een gemiste kans. De zolder is schoon, van de bovenkamer kregen we echter niets te zien.

Ronald Rovers